Maksym Wyznawca

Z Wikipedii

Maksym Wyznawca (580 – 662) – najwybitniejszy teolog grecki VII wieku oraz jeden z najważniejszych w historii Bizancjum. Związany był zarówno z Kościołem na Wschodzie jak i na Zachodzie. Został Świętym.

Według syryjskiej biografii świętego naprawdę nazywał się Moschion i był synem Samarytanina i perskiej niewolnicy pewnego Żyda z Tyberiady. Urodził się w wiosce Hesfin u podnóży wzgórz Golan niedaleko jeziora Tyberiadzkiego. Po śmierci rodziców kapłan z wioski oddał go do klasztoru świętego Charytona zwanego Palaia Laura. Przełożony klasztoru Pantaleon zmienił mu imię na Maksym. W 614 roku uciekając przed perską inwazją znalazł się w klasztorze w Chrysopolis. Tam poznał swojego ucznia, pochodzącego z Afryki, Atanazego. W 626 obaj przenieśli się do Kartaginy. W 645 teolog odbył dysputę z monoteleckim patriarchą Konstantynopola Pyrrusem, który został wygnany ze stolicy i przekonał go do swoich sądów. Obaj udali się do papieża Marcina I, któremu Maksym doradzał i wsparł synod laterański z 649, na którym potępiono nowa cesarską doktrynę. Za otwarte występowanie przeciwko monoteletyzmowi i popieranie papieża został uwięziony przez władze bizantyjskie, obcięto mu język i prawą rękę. Zmarł w 662 roku na wygnaniu na Kaukazie.

Według innej wersji życia świętego miał on urodzić się w Konstantynopolu, być pierwszym sekretarzem imperatora Herakliusza, wstąpić do klasztoru w Chrysopolis a następnie przenieść się na wyspę Kyzikos gdzie poznał teologa Jana z Kyzikos. Następnie przeniósł się do Kartaginy gdzie spotykał się z patriarchą Jerozolimy Sofroniuszem, którego wcześniej poznał w Palestynie. Według tej wersji biograficznej, święty miał zostać porwany do Konstantynopola, obłożony anatemą i wraz z uczniem Anastazym wygnany do miasta Chersonez na Krymie gdzie zmarł.

Pisma Maksyma, który za swą wiarę i męczeńską śmierć otrzymał miano Wyznawcy, są chaotyczne gdyż powstawały w miarę zapotrzebowań. Pisał dzieła egzegetyczne, listy, dzieła ascetyczne, doktrynalne, objaśnienie liturgii. Najbardziej znane i cenione jest Wyjaśnienie Modlitwy Pańskiej. Występował przeciwko doktrynie monoteleckiej, która od 638 roku stała się oficjalną doktryną religijną Cesarstwa Bizantyjskiego. Niecałe 20 lat po jego śmierci potępiono monoteletyzm w Konstantynopolu na soborze konstantynopolitańskim III.