Kingsajz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kingsajz
Gatunek filmu	komedia fantasy
Data premiery	2 maja 1988
Czas trwania	105 min
Reżyseria	Juliusz Machulski
Scenariusz	Juliusz Machulski, Jolanta Hartwig
Główne role	Jacek Chmielnik, Jerzy Stuhr, Katarzyna Figura, Grzegorz Heromiński
Muzyka	Krzesimir Dębski
Zdjęcia	Jerzy Łukaszewicz
Scenografia	Janusz Sosnowski
Montaż	Mirosława Garlicka
Produkcja	P. P. Film Polski
Od lat	12
Nagrody	Janusz Sosnowski Festiwal Polskich Filmów Fabularnych, najlepsza scenografia
Strona IMDb

Kingsajz - polski film komediowy, wyreżyserowany przez Juliusza Machulskiego z 1987.

Tytuł filmu (ang. king size - królewski rozmiar) nazwiązuje do pojawiającego się w filmie napoju, dającego krasnoludkom wymiary zwyczajnego człowieka - czyli właśnie "królewski rozmiar".

[edytuj] Obsada

Jacek Chmielnik - Olgierd Jedlina, "Olo"
Jerzy Stuhr - szyszkownik Kilkujadek
Katarzyna Figura - Ala
Grzegorz Heromiński - Adaś Happs
Jan Machulski - Kwintek
Leonard Pietraszak - Kramerko
Witold Pyrkosz - Bombalina
Maciej Kozłowski - Waś
Joachim Łamża - Zyl
Leon Charewicz - Gil
Bronisław Wrocławki - Pycio
Olgierd Łukaszewicz - Paragraf
Marek Walczewski - ojciec Ali
Liza Machulska - Ewa, modelka
Halina Machulska - matka Ewy
Sławomir Kryński - mężczyzna w fezie
Zdzisław Kuźniar - mężczyzna w berecie
Beata Tyszkiewicz - kobieta na bazarze
Ryszard Kotys - Nosacz, więzień
Paweł Kruk - Muchomor, więzień
Mariusz Saniternik - Małolat, więzień

Kostiumy filmowe zostały wykonane przez Małgorzatę Braszkę.

Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Fabuła

W podziemiach warszawskiego Instytutu Badania Czwartorzędu istnieje zamieszkana przez krasnoludki kraina zwana Szuflandią. Jej mieszkańcy żyją w nieprawdopodobnym ścisku i biedzie, pod rządami despotycznego szyszkownika Kilkujadka. Szuflandia nie jest jednak jedynym miejscem pobytu krasnoludków. Niektórzy, dzięki tajemniczemu napojowi zwanemu Kingsajzem, zyskują ludzkie wymiary. Dzięki temu mogą żyć i pracować jako zwyczajni ludzie oraz, co ważne, korzystać z uroków związków damsko - męskich (w Szuflandii nie ma bowiem krasnoludków - kobiet). Krasnoludki, by nie stracić swojego ludzkiego wzrostu, muszą regularnie spożywać duże ilości Polo Cockty, stąd przez wrogiego im Kilkujadka i jego pomocników są zwani Polokoktowcami. Jednym z Polokoktowców jest Olgierd Jedlina, redaktor pisma "Pasikonik", żyjący spokojnie w swoim poukładanym świecie z narzeczoną Ewą. Jego spokój burzy schwytanie jego przyjaciela Adasia przez agentów Kilkujadka. Adasiowi udało się samodzielnie stworzyć formułę Kingsajzu, co może przynieść Polokoktowcom trwałe bezpieczeństwo, jednak dla Adasia staje się przyczyną zguby. Dzięki pomocy spotkanej przypadkowo Ali, której przed schwytaniem Adaś przekazał porcję Kingsajzu, a także jej przyjaciół Kwintka i Kramerki, Olgierd wraca do rozmiarów krasnoludka, by wydobyć Adasia z opresji...

Kingsajz jest pełny specyficznego humoru i widocznych nawiązań do rzeczywistości, charakterystycznych dla filmów Juliusza Machulskiego. Wyraźnie widać to chociażby na przykładzie mieszkańców Szuflandii, otrzymujących talony na muchy (jak w Polsce Ludowej kartki na mięso), czy w tytule pisma "Pasikonik" jako aluzji do peerelowskiego "Świerszczyka" Odniesienie do smutnej rzeczywistości widać także, w porównaniu głodujących i stłoczonych w ciasnych szufladach szeregowych krasnoludkach, do władzy w osobie Kilkujadka i współpracowników, używających wszelkich bogactw i korzystających z uroków Kingsajzu. Można to uznać za symbol dwóch światów - wschodnich demoludów (Szuflandia) i bogatego zachodu (Kingsajz), do którego legalny dostęp mieli tylko wybrani, zaś uciekinierzy byli traktowani jak przestępcy. W filmie nie brakuje także lżejszego humoru, którego przykładami mogą być Kwintek i Kramerko (nawiązanie do bohaterów innego filmu Machulskiego - Vabank), czy scena z filmu, w której Olo zrzuca podejrzenia przynależności do Polokoktowców na nieistniejącego mężczyznę, nadając mu nazwisko redaktorki "Pasikonika", Bombaliny, co nabiera humorystycznego charakteru, jako że Bombalinę w istocie gra mężczyzna. Twórcy filmu stanęli też przed zadaniem stworzenia imponującej scenografii, z powiększonymi do potężnych rozmiarów produktami codziennego użytku, które "grały" w scenach z aktorami - "krasnoludkami".