Kalifat Kordowy

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kalifat Kordowy to nazwa państwa rządzącego islamską Hiszpanią (Al-Andalus) i północną Afryką w latach 929 - 1031. Tytuł kalifa przypisał sobie 16 stycznia 929 Abd ar-Rahman III, wcześniej emir Kordowy. Wszyscy kalifowie Kordowy byli członkami dynastii Umajjadów, która rządziła emiratem znajdującym się na tamtych terenach od 756.

Abd ar-Rahman I został emirem Kordowy w sześć lat po tym, jak jego dynastia utraciła tytuł kalifów Damaszku w 750. Abd ar-Rahman I przez cały ten okres uciekał przed swoimi prześladowcami. Chcąc odzyskać dawną pozycję i władzę, pokonał urzędujących tam władców muzułmańskich i zjednoczył tamtejsze lenna w emirat.

Władcy emiratu używali tytułów emira i sułtana do X wieku, kiedy Abd ar-Rahman III musiał stawić czoła groźbie inwazji Fatymidów, konkurencyjnego imperium islamskiego powstałego w Kairze. Częściowo po to, aby zyskać nowe siły w walce z Fatymidami, którzy przywłaszczyli sobie status kalifatu przekornie do Kalifatu Bagdadu Abbasydów, Rahman III sam ogłosił się kalifem. Zagwarantowało to jemu i jego podannym prestiż, a tytuł pozostał, mimo że najeźdźcy zostali odparci.

Przez sto następnych lat kalifowie Kordowy rządzili Hiszpanią i północną Afryką. Ten okres odznaczył się ogromnymi sukcesami w rozwoju handlu i kultury; w tym czasie zostało stworzonych wiele arcydzieł muzułmańskiej Hiszpanii. Mimo to, terytoria kalifatu stopniowo się zmniejszały.

Ostatnim kalifem Kordowy był Hiszam III, również z dynastii Umajjadów. W 1031 roku zmarł, a terytoria które niegdyś kontrolował zostały rozdzielone na dziesiątku niepodległych królestw taify. Te drobne, niezależne twory, niezdolne do efektywnego oporu, zostały stopniowo wchłonięte przez kraje chrześcijańskie.