Joachim Pastorius
Z Wikipedii
Joachim Pastorius de Hirtenberg - (ur. 20 września 1611 w Głogowie - zm. 26 grudnia 1681), polski nadworny historyk królów Polski Władysława IV i Jana Kazimierza, pisarz, lekarz, duchowny katolicki, kanonik warmiński i sekretarz królewski.
Był synem pastora. Początkowo zajmował się wychowaniem synów polskiej szlachty wyznania kalwińskiego i ariańskiego. Studiował w Lejdzie, Paryżu, Orleanie, Londynie i Oksfordzie. W 1641 wydał w Lejdzie Florus Polonicus seu Polonicae Historiae epitomae, podręcznik do historii Polski, zalecany jeszcze przez Stanisława Konarskiego w szkołach pijarskich w XVIII wieku. Po powrocie do kraju osiadł na Wołyniu. Był nadwornym historiografem na dworze Jana Kazimierza, który uczynił go także sekretarzem królewskim i nadał mu polski indygenat. Brał udział w wielu misjach dyplomatycznych, nobilitowany za zasługi przez cesarza Ferdynanda III. Po wybuchu powstania Chmielnickiego wyjechał do Gdańska. W 1651 został profesorem historii w gimnazjum w Elblągu, wkrótce też rada miejska mianowała go lekarzem tego miasta. W 1655 został profesorem w Gimnazjum Akademickim w Gdańsku. Początkowo był socynianinem. W 1658, po śmierci żony przeszedł na katolicyzm i w 1675 przyjął święcenia kapłańskie. Został oficjałem i wikarym generalnym na Pomorze Gdańskie.
Pochowany w katedrze we Fromborku.
[edytuj] Dzieła
Oprócz wspomnianego podręcznika pozostawił przeszło 250 publikacji. Najważniejsze pośród nich to:
