JD-2
Z Wikipedii
| JD-2 bis | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Polska |
| Wytwórnia | Warsztat Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Politechniki Warszawskiej |
| Typ | samolot sportowy |
| Konstrukcja | dolnopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 5 października 1926 |
| Lata produkcji | 1926 – 1930 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 silnik gwiazdowy Anzani |
| Moc | 45 KM (33 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 9,70 m |
| Długość | 6,00 m |
| Powierzchnia nośna | 13,50 m² |
| Masa | |
| Własna | 332 kg |
| Startowa | 596 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość max. | 145 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 3,0 m/s |
| Pułap | 3 500 m |
| Zasięg | 600 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
JD-2 – pierwszy samolot sportowy skonstruowany w Polsce po I wojnie światowej i zbudowany w niewielkiej serii (pierwszym zbudowanym i oblatanym polskim samolotem sportowym był samolot D-1 konstrukcji Jerzego Dąbrowskiego).
Spis treści |
[edytuj] Historia
W 1926 Jerzy Drzewiecki z Sekcji Lotniczej Koła Mechaników Politechniki Warszawskiej zaprojektował dwumiejscowy samolot sportowy, który otrzymał oznaczenie JD-2 (od inicjałów konstruktora).
Prototyp samolotu zbudowano w Warsztatach Sekcji Lotniczej. Miał on oznaczenie SL-4. Dnia 5 października 1926 pilot por. Kazimierz Kalina dokonał jego oblotu. W trakcie lądowania doszło jednak do pęknięcia przewodu doprowadzającego paliwo do silnika i pożaru, w wyniku czego pilot odniósł dotkliwe poparzenia, spaleniu uległ również samolot. Mimo to, za pewnymi wskazówkami oblatywacza, zbudowano kolejny prototyp, którego oblotu 26 czerwca 1927 dokonał sam konstruktor, inż. Jerzy Drzewiecki. Uczestniczył również z nim w I Krajowym Konkursie Awionetek w Warszawie w dniach 8–9 października 1927.
W latach 1929–1930 zbudowano 4 nieznacznie zmodyfikowane samoloty tego typu oznaczone jako JD-2 bis. Samoloty te były użytkowane w Aeroklubie Warszawskim. Samolotem tego typu o nr SP-ADP o imieniu Adepcia latał m.in. znany pilot sportowy i kierowca rajdowy Witold Rychter.
[edytuj] Cechy lotno-pilotażowe
Właściwości lotne tego samolotu zostały zdeterminowane poprzez dwie cechy - wrażliwość na przeciągnięcie i zwalanie się po tym w korkociąg, oraz małą stateczność, zwłaszcza podłużną, przez co pilot wyszkolony na samolocie bardzo statecznym (np.Hanriot H-28) mógł mieć problemy w opanowaniu maszyny z uwagi na bardzo małe siły na sterach. Maszyna była wrażliwa na podmuchy przy małej prędkości, wiązało się to ze złymi właściwościami w przeciągnięciu. Konstrukcja płata, pomimo zastrzałów była dość wiotka, przy wykonywaniu ostrego zakrętu dochodziło do skręcania się płata, przez co przechylenie się pogłębiało. Ratunkiem było puszczenie sterów, maszyna sama wracała do stanu równowagi. Oprócz wypadku podczas oblotu prototypu maszyna ta miała dwie śmiertelne kraksy. W Lublinie J. Pawłoski (pilot) rozbił JD-2, a śmierć poniósł mechanik Władysław Laudański z Aeroklubu Warszawskiego- (przyczyną było przeciągnięcie maszyny w ostrym zakręcie na małej wysokości podczas próby powrotu na lotnisko). Niedługo później w Warszawie zginęli: Karol Trzetrzewiński (pilot) z pasażerem (przyczyną wypadku była pogoda z porwistym wiatrem i przeciagnięcie maszyny podczas wznoszenia). We Lwowie, podczas oblotu po remoncie w wypadku poważnych obrażeń doznał instruktor pil. M. Pakuła. Pomimo tego niektórzy piloci cenili sobie maszynę JD-2 z uwagi na dobre osiągi, przyjemne prowadzenie, i "zwinność" - zwłaszcza maszyny a wersji z silnikiem Genet o mocy 80 KM.
[edytuj] Opis konstrukcji
Samolot JD-2 był to dolnopłat o konstrukcji drewnianej, kryty płótnem. Podwozie klasyczne stałe. Kabiny odkryte. Napęd – silnik gwiazdowy, Anzani 45 KM lub Genet 80 KM.
