Gilles Villeneuve
Z Wikipedii
Joseph Gilles Henri Villeneuve (ur. 18 stycznia 1950, zm. 8 maja 1982) – kanadyjski kierowca wyścigowy.
Ojciec Jacquesa Villeneuve'a.
Urodzony w niewielkiej miejscowości Berthierville (Quebec, Kanada), Villeneuve rozpoczyna swoją przygodę ze sportem motorowym m in. od udziału w wyścigach "Formula Atlantic". Dobrze zapowiadający się kierowca, zostaje dostrzeżony przez Europejczyków i od 1977 r. rozpoczyna się jego kariera w wyścigach Formuły 1, gdzie początkowo zasiada za kierownicą McLarena.
Pod koniec pierwszego sezonu w F1 Kanadyjczyk dostaje propozycję przejścia do Ferrari, na którą przystaje bez wahania (później ma stwierdzić, "Gdyby ktoś mi powiedział – masz trzy życzenia to pierwszym byłoby: chcę się ścigać, drugim: chcę się ścigać w F1, trzecim: chcę się ścigać w F1 dla Ferrari").
Początkowe występy w nowym zespole nie napawają jednak optymizmem. Gilles jest szybki, jednak zbyt ambicjonalnie kieruje się zasadą "wszystko albo nic". Stawiając nieraz wszystko na jedną kartę zdobywa sobie rzesze fanów, lecz uszkadza przydzielane mu bolidy i nie kończy wielu wyścigów. W 1978 Scuderia musi uznać wyższość Lotusa. Enzo Ferrari jest rozczarowany, wzywa młodego kierowcę na "dywanik" i każe mu przestać niszczyć jego samochody (w rzeczywistości Enzo bardzo lubi Villeneuve'a, który przypomina mu tragicznie zmarłego syna Dina).
Rok 1979 należy do Ferrari i rewelacyjnego bolidu 312 T4, co prawda Villeneuve musi uznać wyższość swojego kolegi z teamu – Jody Schecktera (w klasyfikacji generalnej mistrzostw plasuje się na drugim miejscu ze stratą 4 pkt.), jednak wreszcie pokazuje na co go stać. Do historii przechodzi jego zwycięski pojedynek z Francuzem René Arnoux (Renault) o drugie miejsce na podium, podczas Grand Prix Francji. W czasie kilku ostatnich okrążeń wyścigu, kierowcy wręcz ocierają się kołami wymieniając się co chwilę pozycjami – kibice szaleją. Dla wielu fanów F1 do dziś jest to modelowy przykład na to czym naprawdę jest ten sport.
Rok 1980 jest przeciwieństwem wcześniejszego sezonu, słaby samochód nie pozwala Gilles'owi na osiąganie znaczących sukcesów.
Sytuacja nieco się zmienia w 1981, wraz z wprowadzeniem przez Ferrari silnika turbo. Villeneuve wygrywa na torach w Monako i Hiszpanii, bierze również udział w zorganizowanym przez stajnię, pokazowym wyścigu ze startującym myśliwcem, w którym również odnosi zwycięstwo.
Sezon '82 zaczyna się nieźle. Gilles jest w formie, wkrótce dochodzi jednak do kontrowersyjnego incydentu, który jak się potem okaże będzie miał fatalne konsekwencje. Villeneuve prowadzi w GP San Marino rozgrywanym na torze Imola. Pod koniec wyścigu, m.in. z powodu wycofania się ekipy Renault, szef teamu nakazuje zwolnić wszystkim Ferrari. Gilles pewny zwycięstwa stosuje się do tego zalecenia, inaczej postępuje jednak inny kierowca włoskiego zespołu – Didier Pironi, który tuż przed linią mety, wyprzedza Kanadyjczyka wygrywając tym samym całe eliminacje. Villeneuve, co niepodobne do niego, jest wściekły, czuje się zdradzony i zapowiada, że już więcej nie odezwie się do Pironiego. Rzeczywiście obaj kierowcy już nigdy więcej nie zamieniają ze sobą słowa. Dwa tygodnie po tym wydarzeniu na torze Zolder w Belgii, podczas piątkowych kwalifikacji, Gilles chce udowodnić sobie i innym, kto tak naprawdę jest najlepszy w zespole. Jednak na jedno okrążenie przed końcem sesji jego czas jest wciąż gorszy od tego, który uzyskał Pironi. Będąc pod ogromną presją, popełnia błąd. Wchodząc z dużą prędkością w zakręt, najeżdża na koło jadącego przed nim bolidu. Jego auto "wystrzeliwuje" w powietrze i wielokrotnie "koziołkując", z ogromny impetem, wyrzuca ciało kierowcy na zewnątrz. W wyniku odniesionych obrażeń Villeneuve umiera.
Kanadyjczycy na cześć swojego wielkiego kierowcy tor w Montrealu nazywają "Circuit Gilles Villeneuve" zaś w 1997 roku ukazuje się seria znaczków pocztowych z jego podobizną. Gilles Villeneuve nie zdążył zostać mistrzem świata, a jednak jego sława nawet teraz po wielu latach od tragicznego wypadku przyćmiewa kierowców, którzy sięgnęli po ten tytuł. Bierze się to przede wszystkim ze stylu w jakim prowadził samochód, stylu pasującego bardziej do rajdów niż wyścigów torowych. Do dziś uważany jest za jednego z najszybszych kierowców w historii. Zawsze pogodny, pozytywnie nastawiony do kibiców Kanadyjczyk za każdym razem gwarantował im, pełne adrenaliny widowisko, a przecież oni właśnie to, cenią sobie najbardziej.
