G-11

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

G-11
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Wytwórnia
Typ	wojskowy szybowiec transportowy
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1932
Lata produkcji	1933 – 1940
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	18,00 m
Długość	9,80 m
Wysokość	2,70 m
Powierzchnia nośna	30,00 m²
Masa
Własna	1 200 kg
Startowa	2 400 kg
Osiągi
Prędkość holowania	280 km/h
Dane operacyjne
Przestrzeń ładunkowa
do 1200 kg lub 11 żołnierzy z pełnym oporządzenie
Użytkownicy
ZSRR

G-11 – radziecki lekki szybowiec transportowy z okresu II wojny światowej, zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Władimira Gribowskiego

[edytuj] Historia

Na początku lat trzydziestych XX wieku w ZSRR zaczęto tworzyć oddziały powietrzno-desantowe, w związku z tym przystąpiono do budowy środków transportowych dla tych wojsk. Jedną z takich konstrukcji był opracowany w 1932 roku lekki szybowiec transportowy opracowany w biurze konstrukcyjnym Władzimira Gribowskiego, opracowany tam szybowiec został oznaczony jako G-11 i oblatany w tym samym roku.

W 1933 roku rozpoczęto jego produkcję seryjną, która trwała do 1940 roku. Łącznie w tym okresie wyprodukowano około 600 szybowców tego typu.

Później rozpoczęto produkcję jego zmodyfikowanej wersji oznaczonej początkowo jako G-11M, którą jedna ostatecznie zmieniono na G-30.

[edytuj] Służba w lotnictwie

Szybowiec transportowy G-11 zostały wprowadzone do tworzonych jednostek powietrzno-desantowych Armii Czerwonej w połowie lat trzydziestych, a do ich holowania używano samolotów SB a później także Ił-4.

W okresie II wojny światowej używano go przede wszystkim do lotów na tereny zajęte przez Niemców z zaopatrzeniem dla partyzantów. Szybowce te po wykonaniu takiego lotu były po wylądowaniu niszczone, gdyż nie mogły powtórnie wystartować.

[edytuj] Opis konstrukcji

Szybowiec G-11 to lekki szybowiec transportowy o konstrukcji całkowicie drewnianej. Jego produkcja była bardzo tania, gdyż z założenia był on jednorazowego użytku.

Posiadał on niezbędne przyrządy pilotażowo-nawigacyjne: prędkościomierz, wysokościomierz, wariometr i zegar czasowy.

Startował on na kołach, lądował natomiast na podkadłubowej płozie (koła przy pomocy dźwigni unosił powyżej dolnej płaszczyzny szybowca – pilot).

Szybowiec w swojej ładowni mógł przewozić ładunki do 1 200 kg lub 11 żołnierzy z pełnym wyposażeniem.

Radzieckie samoloty wojskowe z okresu II wojny światowej
Samoloty myśliwskie
I-15 \| I-153 \| I-16 \| MiG-1 \| MiG-3 \| Jak-1 \| Jak-3 \| Jak-7 \| Jak-9 \| ŁaGG-3 \| Ła-5 \| Ła-7
Samoloty bombowe
Su-2 \| Jak-4 \| SB-2 \| Ar-2 \| Pe-2 \| Tu-2 \| Ił-4 \| Jer-2 \| TB-3 \| Pe-8
Samoloty szturmowe	Samoloty i szybowce transportowe
Ił-2 \| Ił-10	Li-2 \| Szcze-2 \| G-11
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe	Samoloty szkolno - treningowe
R-5 \| R-10 \| Po-2 \| MBR-2 \| Be-4 \| Sz-7	UT-1 \| UT-2
Samoloty doświadczalne i prototypy
I-26 \| I-28 \| I-30 \| I-180 \| I-185 \| I-250 \| ITP \| IS-1 \| DIS \| BI-1 \| ANT-58