Głazy narzutowe na Warmii i Mazurach
Z Wikipedii
Głazy narzutowe na Warmii i Mazurach
Głazy narzutowe na Warmię i Mazury dotarły ze Skandynawii w okresie zlodowaceń. W okresie ostatniego tysiąca lat znaczną część trwałego materiału, jakim jest kamień wykorzystana została do wznoszenia budowli obronnych, sakralnych, mieszkalnych oraz dróg. Wiele kamieni ubyło w XX w. W czasie II wojny światowej na skalę przemysłową pozyskiwano kamienie w miejscowości Błaskowizna nad jeziorem Hańcza. Wytwarzane z nich kruszywo służyło do budowy bunkrów w Wilczym Szańcu. W przeszłości Prusowie największe kamienie traktowali jako obiekty obiekty kultu lub wykorzystywali jako ołtarze ofiarne. Taki pruski ołarz ofiarny stanowi fundament ołtarza w kościele ewangelickim w Olsztynie. Obecnie pojedyncze głazy objęte są ochroną konserwatorską i stanowią pomniki przyrody. Największy z głazów o nazwie "Diabelski Kamień" (obwód 28 m) znajduje się w Bisztynku. Głaz ten nie stanowi monolitu. W grupie kilkudziesięciu głazów pomników przyrody na terenie województwa warmińsko-mazurskiego jest "Tatarski Kamień" leżący przy osadzie Tatary koło Nidzicy. Kamień jest szaroróżowym granitognejsem o obwodzie 19 m i wysokości 2,1 m. Nie mniejszy kamień znajduje się w pobliżu wsi Wilkowo koło Kętrzyna. Kamień ten ma 19 m obwodu i 3 m wysokości. Dla ochrony większych skupisk kamieni utworzono rezerwaty przyrody. Największy taki rezerwat "Głazowisko" Fuledzki Róg (półwysep wcinający się w jezioro Mamry między Jeziorem Dobskim, a jeziorem Kisajno) im. prof. Stanisława Małkowskiego liczy kilka tysięcy głazów.
Zobacz też:
- głazowisko Bachanowo
- Rezerwat przyrody Głazowisko Łopuchowskie
- głazowisko Rutka
