Epitet
Z Wikipedii
Epitet - wyraz (najczęściej jest nim przymiotnik) określający rzeczownik: "wieczna miłość", "piękny widok".
Ma on wpływ na znaczenie wyrazu, do którego się odnosi: poszerza je bądź zacieśnia, czasami nadaje inny nieco odcień lub określa stosunek wypowiadającego do danego przedmiotu lub zjawiska.
Swoistym zjawiskiem jest tzw. epitet stały, tzn. określenie zawsze odnoszone do tego samego zjawiska. Ten rodzaj epitetu występował przede wszystkim w poezji antycznej (np. "szybkonogi Achilles").
Specyficznym rodzajem epitetu jest tzw. epitet metaforyczny. Użyty w tej funkcji wyraz określający traci swe podstawowe znaczenie, przybiera zaś inne. Inne typy epitetów: dynamiczny (np. uciekający kot), malowniczy (żółty kapelusz), parzysty (wiek durny, bzdurny), złożony (szybkonogi maratończyk).
Epitet barokowy - w wierszu barokowym nic nie może być jednak zwykłe - poeci barokowi rozbudowywali epitety. Nie były to proste określenia, lecz wyszukane, składające się z wielu wyrazów konstrukcje. Ma to również duze znaczenie w tekstach lirycznych.
Twarde z wielkim żelazo topione kopotem,
Twardy dyjament żadnym nie pożyty młotem,
Twardy dąb wiekiem starym skamieniały,
Twarde skały, na morskie nie dbające wały:
Twardsza-ś ty, panno, której łzy me nie złamały,
Nad żelazo, dyjament, twardy dąb i skały.
Jan Andrzej Morsztyn,
"Do Panny"
Potocznie epitet to przezwisko.
[edytuj] Zobacz też:
- oksymoron (=epitet sprzeczny)
