Dyskusja:Druid
Z Wikipedii
Do wykorzystania.
Druidzi byli kapłanami i krzewicielami wiary wśród plemion celtyckich, które zamieszkiwały starożytną Galię, Brytanię i Germanię. Wszelkie informacje na ich temat, jakie posiadamy, pochodzą z zapisków greckich i rzymskich pisarzy zestawionych z walijskimi i gaelickimi podaniami, pieśniami oraz poezją.
Łączyli oni w swoich osobach funkcje kapłańskie, sądowe, edukacyjne i naukowe. Pośród ludu cieszyli się uznaniem, pozycją i czcią analogiczną do tej, jaką posiadali Brahmani w Indiach, Magowie w Persji czy Kapłani w Egipcie. Głosili oni istnienie jednego, głównego Boga, któremu nadali imię "Be'al", co, w języku Celtów, znaczyło "życie wszystkiego" lub "źródło wszelakich istot". Nazwa Be'al wydaje się mieć duże pokrewieństwo z fenickim "Baal", a faktem, który pogłębia te zbieżności jest to, iż zarówno Celtowie, jak i Fenicjanie identyfikowali swoje najwyższe bóstwo ze słońcem. Ogień natomiast obie cywilizacje postrzegały jako symbol owej boskości. Celtowie nie używali żadnych symboli reprezentujących swojego Boga, nie oddawali też czci żadnym figurkom. Nie wznosili świątyń, by odprawiać swoje rytuały. Święte miejsca stanowiły ogromne, kamienne okręgi pokrywające obszar do 30 jardów kwadratowych. Budowle te usytuowane były w pobliżu strumieni lub w cieniu olbrzymich dębów. W ich centrum znajdował się olbrzymi, kamienny Cromlech (ołtarz), spinający dwa końce okręgu. Druidzi mieli też inne miejsca kultu - Cairns. Były to dużej wielkości kamienie lub stosy usypane z kamieni na szczytach wzgórz, gdzie odprawiano rytuały ku chwale słońca.
Celtowie obchodzili dwa wielkie święta w roku. Pierwsze z nich odbywało się z początkiem maja i nazywane było "Beltane" (Ogień Boga). Na tą okazję rozpalano ogień w jednym ze świętych miejsc, by uhonorować słońce, którego powrót kończył zimowy okres smutków i samotności. Drugie święto obchodzono w noc pierwszego listopada. "Samh'in" (Ogień Pokoju) był czasem rozdzielania funkcji sądowych i wydawania wyroków. Na tę okazję wszyscy druidzi zbierali się na konklawe w centralnej części obszaru. Wszelkie spory publiczne i prywatne, wszelkie występki przeciw mieniu i osobom, były w tym czasie roztrzygane. Tym aktom prawnym towarzyszyły specjalne rytuały, z których najważniejszym było rozpalenie świętego ognia. Od tego ognia rozpalano wszystkie, skrupulatnie uprzednio wygaszone ogniska na danym terenie. Zwyczaj ten trwał na wyspach brytyjskich jeszcze długo po przyjęciu chrześcijaństwa. Poza tymi dwoma festiwalami, druidzi zbierali się, by obserwować i badać księżyc i niebo. Zajmowali się też poszukiwaniami przeróżnych ziół oraz jemioły, której (tak, jak i dębom, na których rosła) przypisywali szczególną moc i świętość.
Druidzi byli też nauczycielami moralności i kultury. Ich poglądy etyczne zachowane są w Triadach walijskich bardów, skąd dowiadujemy się o ich umiłowaniu uczciwości i sprawidliwości oraz o wielu szlachetnych i wartościowych prawach tej społeczności. Nauczanie tych praw było słowne, a zapamiętywanie ich bardzo czasochłonne. Rzymscy pisarze odnotowali: "Druidzi przywiązują wielką wagę do do porządku i praw natury. Badając ją kładą wielki nacisk na nauczanie młodzieży, a ich nauki traktują o gwiazdach i ich ruchach na niebie, wielkości świata i poszczególnych ziem oraz mocy i sile nieśmiertelnych Bogów."
Historię ludu i heroiczne czyny jego bohaterów czczono w legendach i opowieściach. Układano je w rymy, by łatwiej było je spamiętać. Sposób ten wytworzył poezję i nową profesję - barda. Bardowie zajmowali znamienitą pozycję w celetyckiej hierarchii społecznej. Byli obdarzeni potężną siłą - umiejętnością komponowania pieśni i poezji. W swoich utworach przechowywali wiedzę historyczną, zachowywali pamięć o przodkach i rytuałach oraz doskonale znali genealogię każdego rodu we własnym klanie. Ta wiedza była nieodzowna dla trwałości każdej cywilizacji.
Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Druidzi"
