Diabelski młyn
Z Wikipedii
 |
|
Diabelski młyn to rodzaj karuzeli obracającej się na poziomej osi. Główne elementy to zorientowane pionowo koło oraz przyczepione do obwodu siedzenia.
Konstrukcję diabelskiego młyna spopularyzował George Washington Gale Ferris, Jr. Zaprojektował on 75-metrowy egzemplarz na wystawę światową w Chicago w roku 1893. Obiekt miał konkurować z wieżą Eiffla, główną atrakcją wystawy w Paryżu z 1889 roku. Pierwszy diabelski młyn ważył 2200 ton oraz mieścił 2160 osób. Oś konstrukcji składała się największego fragmentu stali, jaki kiedykolwiek wcześniej wyprodukowano. Wysokość obiektu równała się 26 piętrom, co dawało przewagę 4 pięter nad najwyższym w tamtych czasach drapaczem chmur. Obecnie największy diabelski młyn o wysokości 112,5 m i średnicy koła 100 m znajduje się w Osace.
Ideowym przodkiem diabelskiego młyna jest ręcznie obracana, zbita krzyżowo z drewnianych pali konstrukcja z XVII wieku. Do tej pory spotykana w niektórych częściach świata.
Diabelskie młyny uważa się za konstrukcje odmienne od kół obserwacyjnych, np. London Eye. Najistotniejszą różnicą jest mocowanie kabiny. W kołach obserwacyjnych nie są one zawieszone na obwodzie koła, lecz zamontowone na zewnętrznej strukturze obręczy. Ich pozycja musi być stabilizowana mechanicznie, co czyni konstrukcję bardziej skomplikowaną.
