Charles Barkley

Z Wikipedii

Charles Wade Barkley (ur. 20 lutego 1963 w Leeds w stanie Alabama) - koszykarz amerykański grający zawodowo w NBA. Jego umiejętności i osiągnięcia przyniosły mu sławę, nigdy jednak nie zdobył mistrzostwa NBA.

[edytuj] Biografia

Charles Barkley po zrezygnowaniu z 4. roku studiów na uniwersytecie w Auburn został wybrany w drafcie 1984 roku przez Philadelphię 76ers w 1. rundzie z numerem piątym. Od razu zaczął się wyróżniać w NBA swoim ciętym językiem, arogancją i wygadaniem. Jak magnes przyciągał dziennikarzy, którzy "polowali" tylko na jego kolejną dowcipną, czasem obraźliwą wypowiedź. Niestety Barkley często pozwalał sobie na zbyt wiele, czym nie zyskał sobie sympatii wielu graczy w Lidze. Prawdziwe uznanie zdobył jednak na boisku, gdzie dawał z siebie wszystko. Był bardzo skoczny, potrafił zdobywać punkty, ale też świetnie zbierał. Popisywał się rzutami, które potrafił wykonywać z każdego miejsca na boisku. Przez pierwszych 9 lat kariery jego skuteczność nie spadła nigdy poniżej 50%. W sezonie 1986-87 Barkley został najniższym mistrzem zbiórek w NBA.

W drużynie z Filadelfii jednak był drugoplanową postacią. Zmieniło się to po odejściu Juliusa Ervinga i Mosesa Malone'a. "Sir Charles" został liderem drużyny, jednak wciąż był daleko od mistrzostwa ligi. Dzięki niemu Sixers nie spadli na dno, ale nie mieli też większych szans w play-offs. Podczas występu w barwach Sixers w All Star Game w 1991 roku Barkley pokazał na co stać. Rzucił 17 punktów, ale co ważniejsze zebrał 22 piłki, co było wyrównaniem rekordu należącego do Wilta Chamberlaina z 1967 roku. Barkley zdobył nagrodę MVP za ten występ, Wschód wygrał 114-116.

Jednak już w 1992 roku zawodnik został oddany do Phoenix Suns. Do księgi rekordów Sixers wpisał się będąc czwartym w całkowitej liczbie punktów (14 184), trzecim w średniej punktowej (23,3 ppg), trzecim w liczbie zbiórek (7 079), ósmym w liczbie asyst (2 276) i drugim w skuteczności (57%). Przez 7 kolejnych lat przewodził Sixers w skuteczności i zbiórkach, a przez 6 kolejnych lat w punktach. W Suns w sezonie 1992-93 przewodził NBA w punktach, zbiórkach i asystach. Zdobył wtedy nagrodę MVP sezonu zasadniczego i doprowadził Suns do Finału NBA, w którym jednak zespół z Phoenix przegrał 4-2 z Chicago Bulls. W tym samym roku został wybrany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na olimpiadę w Barcelonie. Razem z legendarnym "Dream Teamem", w skład którego wchodzili tacy gracze jak Michael Jordan, Larry Bird czy Magic Johnson, zdobył złoty medal. Drużyna USA wygrywała każdy mecz przewagą minimum 30 punktów, pokazując różnicę w poziomie gry. Był to najlepszy sezon w karierze Barkleya.

W kolejnych latach wielu graczy Suns dręczyły kontuzje i drużyna nie zdołała już powtórzyć swojego sukcesu. Barkley nie zastanawiał się długo i goniąc za tytułem przeszedł do Houston Rockets. Tam razem z Hakeemem Olajuwonem i Clydem Drexlerem miał w końcu zdobyć upragnione trofeum. Szanse były duże, gdyż "Rakiety" wywalczyli już tytuł rok i dwa lata wcześniej. Jednak wraz z Barkleyem z Phoenix przyszły kontuzje i w sezonie 1996-97 Charles zagrał w tylko w 53 meczach, a rok później w 68. Przez cały ten czas krążyły pogłoski o zakończeniu kariery przez koszykarza, lecz ten nie chciał o tym słyszeć.

Barkley zakończył karierę w sezonie 1999-2000 w mieście, w którym ją zaczął, czyli Filadelfii. Podczas meczu Rockets-Sixers 8 grudnia Barkley próbując zablokować rzut Tyrone'a Hilla upadł na parkiet i nabawił się kontuzji, która nie pozwoliłaby mu już na zagranie w całym sezonie, który miał być jego ostatnim. W związku z tym postanowił zakończyć karierę od razu. Zaraz potem został komentatorem meczów koszykówki w jednej z amerykańskich stacji TV. 21 marca 2000 roku koszulka "Sir Charlesa" z numerem 34 została zastrzeżona przez władze Philadelphii 76ers na zawsze.