Bitwa pod Lake George
Z Wikipedii
| Bitwa pod Lake George | |||||||||||
| Konflikt: wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami | |||||||||||
| [[|238px]] |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
| Francuzi | Brytyjczycy | ||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
| gen. Ludwik August von Dieskau | sir William Johnson, Ephraim Williams | ||||||||||
| Siły | |||||||||||
| 220 regularnych żołnierzy 680 kanadyjczyków z lokalnej milicji 600 Indian (Irokezi) |
1000 żołnierzy 200 Indian z plemienia Mohawk 300 żołnierzy lokalnej milicji |
||||||||||
| Straty | |||||||||||
| 228 ludzi (wg Johnsona 500-600 żołnierzy) |
262 żołnierzy zabitych, rannych i zaginionych | ||||||||||
Bitwa pod Lake George miała miejsce 8 września 1755 r. podczas wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami(1754-1763 r.)
Spis treści |
[edytuj] Przed bitwą
W roku 1754 doszło w Ameryce Północnej do wzajemnych animozji pomiędzy Francuzami a Brytyjczykami. W odpowiedzi na liczne akty wrogości Brytyjczycy wysłali w roku 1755 kilka ekspedycji wojskowych. Atak Brytyjczyków na Fort Duquesne (dzisiejszy Pittsburgh) zakończył się jednak niepowodzeniem w wyniku klęski ich wojsk w bitwie pod Monongahelą w dniu 9 lipca. Zdobyte w tym miejscu tajne dokumenty zdradziły Francuzom brytyjskie plany ataków w regionie jeziora Saint Sacrement (Lake George), oraz na francuski Fort pod Crown Point nad jeziorem Champlain. Po zdobyciu tych wiadomości oddziałom francuskim wyznaczono zadanie ataków na angielski Fort Oswego nad jeziorem Ontario. Wojskami w sile 3500 ludzi dowodził niemiecki generał Ludwik August von Dieskau.
Brytyjczycy także nie próżnowali. 1500 ludzi milicji lokalnej z kolonii brytyjskich pod dowództwem Sir Williama Johnsona zajęło Fort Lyman nad rzeką Hudson a w dniu 28 sierpnia 1755 r. podeszło w okolice jeziora Saint Sacrement. Johnson nadał jezioru nazwę wywodzącą się od imienia króla Jerzego II (George II). Dieskau, który od brytyjskich jeńców pozyskał informacje o miejscu stacjonowania i siłach Brytyjczyków wysłał grupę swoich żołnierzy z powrotem do Fortu Ticonderoga, a sam na czele 220 regularnych żołnierzy oraz 680 kanadyjczyków z lokalnej milicji a także 600 Indian wyruszył w kierunku Fortu Lyman w celu odcięcia tylnej straży brytyjskiej od fortu. Z uwagi jednak na znaczne siły obrońców generał zrezygnował jednak z tego pomysłu i zadecydował o ataku na siły główne Johnsona pod Lake George. Johnson powiadomiony o marszu sił francuskich wysłał 1000 żołnierzy pod dowództwem Ephraima Williamsa oraz 200 Indian z plemienia Mohawk naprzeciwko Francuzom.
[edytuj] Bitwa
Powiadomiony przez zwiadowców Dieskau w dniu 8 września ulokował tymczasem swoje siły na drodze prowadzącej z Lake George do Fortu Lyman i przygotował pułapkę w pobliżu jeziora. Ustawił swoich regularnych żołnierzy w szyku liniowym na drodze, Kanadyjczykom i Indianom nakazał schowanie się po obu stronach drogi w okolicznym lesie. Powstała formacja w kształcie podkowy, która miała przypuścić ogień na Brytyjczyków z trzech stron. Dieskau oparł się na taktyce z bitwy pod Monongahelą, gdzie identyczne ustawienie indiańskich sprzymierzeńców przyniosło francuskim wojskom sukces. Jego przypuszczenia były w tym momencie bliskie realizacji. Brytyjczycy nie spodziewali się bowiem obecności sił francuskich w pobliżu Fortu Lyman i maszerowali prosto w zastawioną pułapkę. Wprawdzie zostali ostrzeżeni przez przedwczesny wystrzał z karabinu (prawdopodobnie przez jednego z Irokezów, ostrzegającego sprzymierzonych Mohawków), dostali się jednak pod ciężki ogień krzyżowy przeciwnika w wyniku czego ponieśli ciężkie straty. Formacja brytyjska jak określił to sam Dieskau rozpadła się jak domek z kart. Williams trafiony w głowę zginął, podobnie jak wódz plemienia Mohawków. Z początku Brytyjczycy rozpoczęli paniczną ucieczkę, po chwili jednak części ich sił udało się na nowo zformować szyki i w uporządkowanym szyku rozpocząć odwrót w kierunku Lake George.
Tymczasem zaalarmowane odgłosami walki pozostałe siły Johnsona w pośpiechu zbudowały barykady z wozów, łodzi i pni drzew. Tam też udało się wycofać ocalałym z pogromu siłom Williamsa. Dieskau przypuścił wiele ataków siłami regulanych żołnierzy, były one jednak za każdym razem odpierane przez Brytyjczyków celnym ostrzałem z dział. Indianie i Kanadyjczycy tylko częściowo brali udział w atakach i po kilku niepowodzeniach wycofali się do lasu.
W końcu atak francuski załamał się, sam Dieskau został ciężko ranny, natomiast Johnson otrzymał postrzał w nogę. Po południu Brytyjczycy przypuścili kontratak, który zakończył się pojmaniem rannego Dieskaua i zmuszeniem Francuzów do wycofania się do Fortu Frontenac. Grupa Kanadyjczyków i Indian tymczasem została dopadnięta i unicestwiona przez przez oddział 300 żołnierzy lokalnej milicji z Nowego Yorku i New Hampshire idący Anglikom z odsieczą.
[edytuj] Po bitwie
Straty obu stron w wyniku bitwy przedstawiają się podobnie. Brytyjczycy stracili 262 żołnierzy zabitych, rannych i zaginionych, Francuzi według własnych szacunków przyznali się do straty 228 ludzi, natomiast według Johnsona 500-600 żołnierzy. Bitwa pod Lake George przyniosła Brytyjczykóm pierwsze większe zwycięstwo w wojnie, tym samym minimalizując skutki porażki pod Monongahelą. Zwycięstwo nie zostało jednak należycie przez Brytyjczyków wykorzystane a oddział Johnsona nękany przez głód, demoralizację żołnierzy i ciężkie warunki w listopadzie 1755 r. wycofał się do ojczyzny gdzie został rozwiązany.
