Ars antiqua
Z Wikipedii
Ars antiqua (łac. sztuka dawna) – epoka wielogłosowej muzyki kościelnej w XIII w. związana z paryską szkołą Notre Dame oraz działalnością późniejszych teoretyków muzyki, takich jak: Franco z Kolonii i Petrus de Cruce.
W szkole Notre-Dame istniejącej przy katedrze Notre-Dame rozwijana była głównie forma motetu, organum, polifonii i conductus. Do głównych przedstawicieli należeli: magister Perotinus i magister Leoninus.
Zobacz też: ars nova