Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku
Z Wikipedii
| Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku | |
 Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku |
|
| Data budowy | 1911-1914 |
| Erygowanie | 1911 |
| Data zniszczenia | 1939, 1944, |
| Wyznanie | Kościół Starokatolicki Mariawitów |
| Rodzaj | katedra |
| Architekt | Bp M. Bartłomiej Przysiecki ks. Feliks M. Mateusz Szymanowski |
| Budulec | cegła, beton |
Świątynia Miłosierdzia i Miłości - najważniejsza świątynia mariawicka, powstała w latach 1911-1914 w Płocku. Budowana była ze składek wiernych. Obok kościoła w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor sióstr mariawitek. Kościół zbudowano na planie litery E (jak Eucharystia).
Początkowo świątynia nosiła wezwanie Nieustającej Adoracji Ubłagania (taką samą nazwę nosiło też zgromadzenie księży mariawitów). W 1918 roku Feliksa Kozłowska - założycielka mariawityzmu - miała otrzymać w czasie objawienia (zobacz: Dzieło Wielkiego Miłosierdzia) nową nazwę - Świątynia Miłosierdzia i Miłości. Mariawici nazywają ją często po prostu Świątynią.
Mariawicka katedra w Płocku jest głównym centrum pielgrzymkowym tego kościoła. W podziemiach świątyni znajdują się groby Feliksy Kozłowskiej (uważanej przez współwyznawców za świętą) oraz ważniejszych biskupów mariawickich.
W 1962 świątynię wpisano na listę zabytków.
