Whitesnake

Whitesnake is een hardrockband, opgericht in 1977 door David Coverdale (voormalig zanger van Deep Purple). Eerste om toe te treden tot de nieuwe band is (slide)gitarist Micky Moody waarmee Coverdale al werkte aan zijn beide soloplaten 'White Snake' en 'North Winds'. De eerste line-up wordt vervolledigd door gitarist Bernie Marsden, bassist Neil Murray en drummer Dave Dowle. Als toetsenist fungeert eventjes Brian Johnson waarna producer Pete Solley die honeurs waarneemt. Er wordt een EP 'Snakebite' opgenomen waarop vooral 'Ain't no love in the heart of the city' tijdens de vele live concerten een vaste waarde zal worden. Tijdens de opnames van het eerste album blijft Coverdale op zoek naar een geschikte toetsenist tot Jon Lord (ook al Coverdales collega in Deep Purple) bezwijkt onder Coverdales argumenten en tot Whitesnake toetreedt. Op het eerste album 'Trouble' is zijn inbreng slechts een overdub, daarna wordt zijn inbreng markanter. Grote verwondering uiteraard als daarna ook Ian Paice - ook al ex-Deep Purple- de rangen komt vervoegen. Zijn allereerste optreden met Whitesnake is trouwens op het Jazz Bilzen Festival in België. Met 3 ex-Deep Purple leden in de rangen dromen vele fans reeds van een nieuwe Deep Purple. De inbreng van het gitaristenduo Moody/Marsden blijkt echter de belangrijkste troef te zijn voor Whitesnake. Ze treden dan ook vaak op met T-shirts waarop de tekst 'No I wasn't in F**king Deep Purple' . Coverdale zelf verklaart trouwens dat Deep Purple met hem enkel nog samenkomt mocht Whitesnake groter worden dan Deep Purple.

De band toert en neemt platen op aan de lopende band. Vooral live blijkt de band een voltreffer te zijn tussen het jonge Punkgeweld.

In 1982 neemt de band een kleine pauze, wegens ziekte van Coverdale's dochter. Paice en Murray besluiten bij Gary Moore te blijven. Coverdale heeft dan al besloten om drummer Cozy Powell in zijn band op te nemen. Terwijl ex-Trapeze gitarist Mel Galley en bassist Colin Hodgkinson de overige nieuwelingen zijn. Enkel Jon Lord blijft dus aan boord, al keert Micky Moody ook al vroeg terug naar de Whitesnake-stal.

Lang zal die terugkeer niet duren, want na intensief toeren in 1983 (oa op het Monsters of Rock festival in Donnington en twee keer in Vorst Nationaal) en de opnames van het album 'Slide it in' verlaat hij alweer de groep. Van een bluesbased band gaat Whitesnake meer de traditionele Led Zeppelin toer op. Bij de komst van ex Thin Lizzy gitarist John Sykes en de terugkeer van Neil Murray wordt het album geremixt, waardoor er twee versies van op de markt zijn.

Als Jon Lord vertrekt naar de eerste Deep Purple- reünie en Mel Galley zich kwetst blijft Whitesnake als een kwartet verder live optreden. De optredens zijn er succesvol tijdens het toeren in Japan en Noord- en Zuid-Amerika. Backstage speelt Richard Bailey de toetsenpartijen in.

Tijdens de opnames van het nieuwe album loopt het echter totaal mis. Coverdale kan de zangpartijen wegens ziekte niet inspelen en na geruchten over wanbetalingen zit Coverdale met een deel opnames maar geen muzikanten. Om de Elpee te vervolligen roept Coverdale de hulp van Don Airey en Aynsley Dunbar in. Voor een heropname van 'Here I go again' huurt Coverdale de ritmesectie van Heart en niemand minder dan Nederlander Adje Vandenberg speelt de gitaarsolo in.

Coverdale heeft dan wel een album klaar , muzikanten heeft hij niet en een titel voor het album komt er ook al niet. Het album gaat dan ook als zijn verschijningjaar 1987 door het leven. De opmars van MTV is echter een feit en Coverdale moet een videoclip opnemen. De brit Coverdale ronselt de nederlander Vandenberg, de ier Vivian Cambell, de cubaan Rudy Sarzo en de amerikaan Tommy Aldridge bijeen voor de opnames van de videoclips.

Het album slaat in als een bom, dit mede door de videoclips met de verschijning van Super-bimbo Tawny Kitaen, de toekomstige Mrs. Coverdale. Led Zeppelin goes glam-rock kun je het album het best typeren. De ene hit na de andere: 'Still of the nightHere I go againIs this love' en 'Gimme all your love tonight' bestormen de hitlijsten. Op kerstmis 1987 staat 'Here I go again zelfs op de hoogste plaats in de USA. Merkwaardig feit: Coverdale richt Deep Purple niet opnieuw op.

Om te toeren maakt Coverdale het zich gemakkelijk en gebruikt de muzikanten die meespeelden in de videoclips. Na de intensieve toer verlaat Campbell de groep om Def Leppard te vervoegen.

Het nieuwe album 'Slip of the tongue' wordt door Coverdale gepend met Vandenberg. Tijdens de opnames kan Vandenberg echter niet zelf de partituren inspelen wegens een handletsel en begaat Coverdale de onvergeeflijke fout om Steve Vai in te huren als muzikant, maar vooral om hem carte blanche te geven met de mix van het album. Hoewel redelijk succesvol, kan het album het succes van de voorganger niet evenaren. De toer waarin Vai en Vandenberg prominent aanwezig zijn is daarentegen succesvoller dan ooit.

Coverdale besluit echter de band tijdelijk te stoppen om te kunnen samenwerken met Led Zeppelin gitarist Jimmy Page onder de noemer Coverdale/Page.

In 1993 wordt een verzamelalbum uitgebracht waarbij enkel de drie laatst uitgebrachte albums gebruikt worden. In het nieuwe huurlingenlegioen ter promotie van het album verschijnen naast Heart-drummer Denny Carmassi (meegenomen van Coverdale/Page), Ratt-gitarist Warren DeMartini en toetsenist Paul Mirkovich ook oudgedienden Vandenberg en Sarzo.

In 1997 besluit Coverdale om een soloalbum op te nemen. Onder druk van de platenmaatschappij wordt het album 'Restless Heart' echter toch onder de monikker 'Whitesnake' uitgebracht. Een nieuw huurlingenlegioen met naast Coverdale, Vandenberg en Carmassi Tony Franklin,Steve Farris en Derek Hilland wordt samengesteld voor de 'Farewell Tour'. Een akoestisch optreden met enkel Coverdale en Vandenberg wordt in Japan opgenomen en twee dagen later ook uitgebracht. Hierna besluit Coverdale om opnieuw (tijdelijk) te stoppen met Whitesnake en zich te richten op een solocarrière.

Het soloalbum 'Into the light' uit 2000 opgenomen met als co-writer en gitarist Earl Slick blijkt echter niet aan te slaan.

In 2004 wordt opnieuw een Whitesnake samengesteld met gitaristen Doug Aldrich en Reb Beach, bassist Marco Mendoza, toetsenist Timothy Drury en oudgediende Tommy Aldridge op drums. Van deze wereldtoernee -die ook doorliep in 2005) wordt een DVD opgenomen die begin 2006 verschijnt. Bij de promotie van die DVD is Mendoza vetrokken naar Ted Nugent en vervangen door Uriah Duffy. Voor de Benelux wordt Arrow Rock in Nederland (met een gastrolletje voor Adje Vandenberg en Graspop in Belgïe aangedaan.

[bewerk] Line ups

• 01 - Coverdale/Moody/Marsden/Murray/Dowle/Johnson
• 02 - Coverdale/Moody/Marsden/Murray/Dowle/Solley
• 03 - Coverdale/Moody/Marsden/Murray/Dowle/Lord
• 04 - Coverdale/Moody/Marsden/Murray/Paice/Lord
• 05 - Coverdale/Moody/Galley/Hodgkinson/Powell/Lord
• 06 - Coverdale/Sykes/Galley/Murray/Powell/Lord
• 07 - Coverdale/Sykes/Murray/Powell/(Bailey)
• 08 - Coverdale/Sykes/Murray/Dunbar/(Airey)
• 08bis - Coverdale/Vandenberg/Andes/Carmassi/Airey
• 09 - Coverdale/Vandenberg/Campbell/Sarzo/Aldridge
• 10 - Coverdale/Vandenberg/Vai/Sarzo/Aldridge
• 11 - Coverdale/Vandenberg/DeMartini/Sarzo/Mirkovich/Carmassi
• 12 - Coverdale/Beach/Aldrich/Mendoza/Aldridge/Drury
• 13 - Coverdale/Beach/Aldrich/Duffy/Aldridge/Drury

[bewerk] Discografie

• 1978 - Snakebite
• 1978 - Trouble
• 1979 - Lovehunter
• 1980 - Live at Hammersmith
• 1980 - Live in the Heart of the City
• 1980 - Ready An' Willing
• 1981 - Come An' Get It
• 1982 - Saints & Sinners
• 1984 - Slide It In
• 1987 - Whitesnake
• 1989 - Slip of the Tongue
• 1998 - Restless Heart
• 1998 - Starkers in Tokyo

[bewerk] Videografie

• 1983 - Fourplay (VHS)
• 1983 - Live ! Donnington Park
• 1988 - Trilogy (VHS)
• 2006 - Live... in the still of the night (DVD)