V-wapen
V-wapens (afkorting van de Duitse naam Vergeltungswaffen) is de door de Duitse propagandaminister Joseph Goebbels geïntroduceerde naam voor een aantal wapens die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers in gebruik werden genomen in een poging om het Duitse overwicht in de oorlog te herstellen. Hoewel Duitsland een groot aantal 'wonderwapens' ontwikkelde werd de aanduiding V-wapen aan slechts drie hiervan toegekend.
Het betreft in totaal drie types, waarvan alleen de V-1 en V-2 daadwerkelijk in gebruik werden genomen. Deze "vliegende bommen" waren de voorlopers van de latere geleide wapens. Proeven in Duitsland (1930) legden de basis voor de onder leiding van Wernher von Braun geconstrueerde en later operationeel gebruikte V-wapens.
De V-1 was een ± 8 meter lang onbemand vliegtuig, dat met een katapultinstallatie werd gestart. De motor was een pulserende straalmotor, de brandstof benzine. Wanneer een vooraf bepaalde afstand (maximaal 300 km) was afgelegd, dook het wapen omlaag en explodeerde. Vanaf juni 1944 werden in totaal zo'n 8000 V-1's naar voornamelijk Londen gelanceerd, waarvan er zo'n 2400 hun bestemming bereikten. Ook op Antwerpen werden V-1's gericht.
De V-2 was een ± 14 meter lange raket. De startmotor werkte op vloeibare zuurstof en alcohol. Na de start volgde het wapen een ballistische baan. Vanaf september 1944 werden in meer dan 3000 V-2's gelanceerd naar doelen in Engeland en België. Meer dan de helft is op of nabij het doel neergekomen. Uit de V-2 werd de Wasserfall-raket ontwikkeld, die ten onrechte wel eens V-3 wordt genoemd maar deze aanduiding nooit officieel kreeg toegekend.
De V-3 was een hogedrukkanon met een loop van ongeveer 120 meter dat met grote snelheid zware projectielen over een afstand tot 90 km zou moeten kunnen schieten. Een complex met een vijftal van deze kanonnen was gebouwd in Mimoyecques in Frankrijk en was gericht op Londen maar werd nooit operationeel.
