Slag aan de Granikos
Eind mei - begin juni 334 voor Christus ontmoette Alexander de Grote voor het eerst de man die hij boven alles wilde uitdagen, de Perzische koning Darius III. Na de oversteek van de Hellespont, de verbinding tussen Europa en Azië bij de huidige stad Istanbul, kwam Alexander aan de rivier de Granikos, die nu door Noord-Turkije vloeit.
Parmenio, een van de meest ervaren generaals in het leger, stelde een afwachtende houding voor maar daar ging Alexander niet op in. Hij stelde zijn leger op aan de noordelijke oever van de rivier, met aan de zuidoever de Perzen. Alexander had 12000 hoplieten die de zogenaamde falanx konden opstellen. Daar kwamen nog eens 7000 huurlingen en 3000 lichter bewapende hoplieten bij. De lichte troepen bestonden voornamelijk uit Traciërs (6000 man), Illyriërs (1000 man), Kretenzers (500 man) en Agriana (500 man). Samen met de zogenaamde Gezellen (de beste cavaleristen onder Alexander's regime) en Griekse huurlingen had het leger een getalsterkte van om en nabij 35000 soldaten. Daar tegenover stond een Perzische strijdmacht, gelijk in getal maar met het overgrote deel cavalerie (17000 in totaal), wat dus een licht overwicht bezorgde. De rivier zelf was goed doorwaadbaar, maar vele plaatsen waren steil, glad of vol met scherpe rotsen. Dat zou de doorgang bemoeilijken maar Alexander ging voor het offensief en viel aan. De Perzische cavalerie had zich aan de andere oever opgesteld, de infanterie stond iets verderop.
De bedoeling was om zoveel mogelijk Perzische calverie te lokken naar de flanken. Wanneer de gevreesde strijdwagens zouden aanstormen stapten voorste linie van de falanx snel opzij zodat de 2e falanx linie de strijdwagens moest tegenhouden. Als dit gebeurd was sloot de 1e falanx linie zich weer snel zodat de strijdwagens waren opgesloten en op deze manier snel gemakkelijk kon worden overmeesterd.
Omdat de Perzische calverie grotendeels naar de flanken reden ontstond er een gat waarbij Darius met zijn infanterie kwetsbaar werd voor een mogelijke aanval. Alexander met zijn gehele calverie maakte daar gebruik van om zo erdoor heen te stormen in 1 gigantische wig formatie zodat ze Darius met zijn infanterie op een geconcentreerde punt konden doorbreken.
Alexander de Grote deelde volgens enkele bronnen zelf de eerste dodelijke slag uit, maar dit is niet overal vermeld. In navolging van hun koning bliezen de Macedoniërs de aanval en er ontstond na een kort maar hevig gevecht een algemene vlucht van de overblijvende Perzische cavalerie, die zware verliezen leed. De Perzische infanterie stond te ver opgesteld om het schouwspel gade te slaan en op tijd te vluchten, en voor ze het goed en wel beseften waren ze omsingeld door de Macedoniërs. Zonder weerstand gaven ze zich over, maar Alexander deinsde niet terug en viel hen aan. Na een ware slachtpartij liet hij de overblijvende soldaten naar de Griekse mijnen sturen als een voorbeeld voor iedereen die tegenstand zou bieden aan zijn heerschappij.
Na de slag zette hij zijn tocht voort langs de west- en later de zuidkust van Turkije.
