Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening
De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening, afgekort RVA (Franse benaming: Office National de l'Emploi, afgekort ONEM), is een Belgische federale openbare instelling die voornamelijk zorgt voor de werkloosheidsverzekering in België. Ze bestaat naast verschillende andere zgn. "Openbare Instellingen van Sociale Zekerheid" (OISZ), zoals de Rijksdienst voor Pensioen (RVP), de Rijksdienst voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering (RIZIV) enz. De instelling is tot op zekere hoogte vergelijkbaar met het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) in Nederland, die echter een veel breder domein in de sociale zekerheid bestrijkt.
Inhoud |
[bewerk] Naam
De naam van de instelling is enigszins misleidend, omdat die suggereert dat de RVA zich ook met arbeidsbemiddeling ("arbeidsvoorziening") bezighoudt. Dit was oorspronkelijk ook het geval, maar arbeidsbemiddeling werd bij de Belgische staatshervorming van 1989 een gewestbevoegdheid, die nu wordt uitgeoefend door het Vlaamse, Waalse en Brusselse gewest door resp. de VDAB, de FOREM en de BGDA; in het Duitse taalgebied is arbeidsbemiddeling een bevoegdheid van de Duitstalige Gemeenschap, die hiervoor het ADG (Arbeitsamt der Deutschsprachigen Gemeinschaft) heeft opgericht. Niettemin hebben verschillende federale ministers van Sociale Zaken of Werk via de RVA een tewerkstellingsbeleid gevoerd, o.a. door middel van de Plaatselijke Werkgelegenheidsagentschappen (PWA), de dienstencheques, en door een controle van de RVA op de beschikbaarheid van werklozen voor de arbeidsmarkt en het activeren van het zoekgedrag.
[bewerk] Opdrachten en werking
[bewerk] Werkloosheidsuitkeringen
Tot de kernopdrachten van de RVA behoort het bepalen van de wacht-, werkloosheids-, overbruggings-, en onderbrekingsuitkeringen. Die uitkeringen betaalt echter niet de RVA zelf uit, maar vier zogenaamde "uitbetalingsinstellingen": de openbare uitbetalingsinstelling HVW of de uitbetalingsinstellingen van de drie vakbonden die als uitbetalingsinstelling erkend zijn (ABVV, ACV en ACLVB). Deze uitbetalingsinstellingen fungeren voor de werkloze als tussenschakel voor alles wat met zijn uitkeringsaanvraag, de betaling en wijzigingen in zijn persoonlijke toestand te maken heeft. De uitbetalingsinstellingen van de drie vakbonden leveren bovendien ook bijstand bij geschillen over de uitkering.
Het werken met uitbetalingsinstellingen als tussenschakel heeft historische redenen. De moderne werkloosheidsverzekering gaat terug op de werkloosheidskassen van de vakbonden aan het begin van de 20e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog werd de werkloosheidsverzekering genationaliseerd (Besluitwet van 28 november 1944), maar in het klimaat van de jaren '40, dat gericht was sociale rust en herstel, wilde men de historische rol van de vakbonden behouden. Om echter te vermijden dat men als werkloze verplicht zou worden om lid van een vakbond te worden, heeft men in 1952 de openbare Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen (HVW) opgericht.
Een tweede belangrijke taak van de RVA is het toezicht op de naleving van de reglementering inzake werkloosheid en de controle van de door de uitbetalingsinstellingen verrichte werkloosheidsuitkeringen. Daarbij voert de RVA niet alleen het onderzoek, maar legt ook zelf administratieve sancties op onder de vorm van uitsluitingen, gaande van één week tot volledige uitsluiting.
[bewerk] Overige uitkeringen
Een aantal uitkeringen worden echter door de RVA zelf uitbetaald, zoals loopbaanonderbreking en het tijdskrediet. Dergelijke uitkeringen zijn voor het eerst in de jaren 1980 uitbetaald, en omwille van de grote aantallen werklozen in die periode waren de uitbetalingsinstellingen geen vragende partij om ook hier als tussenschakel te fungeren.
De RVA is de grootste Openbare Instelling van Sociale Zekerheid in België: over heel 2005 kregen gemiddeld 1,2 miljoen personen een uitkering van de RVA.
