Reddingsvest

Het reddingsvest is een reddingsmiddel dat dient om een drenkeling veilig drijvend te houden. Het reddingsvest corrigeert een verkeerde houding in het water, zodat het gezicht altijd boven water zal blijven waardoor verdrinking verhinderd wordt, ook bij een bewusteloze drenkeling.

Naast het reddingsvest bestaat er ook het drijfhulpmiddel, beter bekend als zwemvest. Dit vest heeft minder drijfvermogen dan een reddingsvest en geen corrigerende eigenschappen voor de houding van de drenkeling. Dit hulpmiddel is dan ook alleen geschikt voor sporters die niet snel het bewustzijn zullen verliezen, bijvoorbeeld, geoefende zwemmers, surfers, duikers, en dergelijke.

Er zijn vier Europese normen voor reddingsvesten en drijfhulpmiddelen, die elk een type reddingsvest omschrijven die voor een specifieke groep gebruikers geschikt zijn:

• EN 393: 50 Newton drijfvermogen. Drijfhulpmiddel (zwemvest) - Alleen geschikt voor goede zwemmers die zich in beschut water bevinden. Niet veilig bij bewusteloosheid. Geschikt voor personen vanaf 40 kg.
• EN 395: 100 Newton drijfvermogen. Reddingsvest - Geschikt voor volwassenen en kinderen die kunnen zwemmen die zich bevinden op binnenwater of beschut water. Deze vesten zijn beperkt veilig bij bewusteloosheid, afhankelijk van de gedragen kleding.
• EN 396: 150 Newton drijfvermogen. Reddingsvest - Geschikt voor zowel zwemmers als niet-zwemmers. Dit vest is onder vrijwel alle omstandigheden veilig bij bewusteloosheid. Bij het dragen van zware waterdichte kleding beperkt veilig bij bewusteloosheid.
• EN 399: 275 Newton drijfvermogen. Reddingsvest - Geschikt voor zowel zwemmers als niet-zwemmers op open zee en onder extreem zware weersomstandigheden. Dit vest is ook geschikt voor dragers van zware waterdichte kleding en is onder vrijwel alle weersomstandigheden volkomen veilig bij bewusteloosheid.

verder schrijft de EN normering voor redvesten nog voor dat alle vesten:

• In opgeblazen toestand een felle opvallende kleur en reflecterende strepen hebben (MUV het zwemvest)

• Een kanteltijd hebben van 5 seconden of minder

• De mond minimaal 8 cm boven het water gehouden moet worden (de zogenaamde vrijboordhoogde)

De geschiktheid van een reddingsvest wordt verder nog bepaald door gewicht en lichaamsbouw van de drager, mensen met bijvoorbeeld één been moeten een aangepast reddingsvest dragen om hiervoor te corrigeren. In het label van het vest staat vermeld voor welke groep gebruikers het geschikt is.

Binnen de drie groepen reddingsvesten is ook weer een onderverdeling te maken in vesten met een vaste vulling of met een gasvulling (opblaasbaar). Reddingsvesten met een vaste vulling zijn bijzonder geschikt voor personen die regelmatig in het water vallen zoals spelende kinderen, waterskieërs en (wind)surfers. Het grote nadeel van deze vesten hun grote omvang; de schuimblokken in het vest zitten vaak in de weg bij werkzaamheden.

Voor gebruikers die ongehinderd moeten kunnen werken is het opblaasbare reddingsvest ontwikkeld. Het opblaasbare reddingsvest is er in twee uitvoeringen, half automatisch en volautomatisch:

• Bij de halfautomatische uitvoering moet de drenkeling zelf aan een touwtje trekken om het vest te activeren. Hierdoor wordt een slagpin in een CO₂-patroon gedreven waardoor het gas vrij komt en het vest zichzelf opblaast. Dit vest is niet geschikt voor bewusteloze drenkelingen, omdat deze natuurlijk het vest niet zelf kunnen activeren. Wel is dit type vest het enige dat gebruikt kan worden door bemanning en passagiers van helikopters die offshore vliegen, andere types zouden het ontsnappen uit een gestrande en zinkende helikopter onmogelijk maken.
• Het volautomatische vest blaast zichzelf op nadat een zouttablet is opgelost in het omringende water. Door het oplossen van het zouttablet wordt de slagpen geactiveerd en het vest opgeblazen.