Playtime (Jacques Tati)
Playtime is een Franse film van Jacques Tati uit 1967.
Deze film begint waar Mon Oncle eindigde; de hele wereld is nu veranderd in een grote hypermoderne stad. Tati noemde "Playtime" zijn visioen van hoe de toekomstige wereld er niet uit moet zien.
Tati schetst ons in "Playtime" een wereld voor die bezeten is door geld, overdreven luxe, rare techniek en koude kille architectuur. In deze wereld bestaat het individu niet meer, er zijn alleen nog meer mensenmassa's en iedereen is druk bezig met zichzelf en met werk, niemand houdt nog meer rekening met elkaar en hoewel duizenden mensen voortdurend door elkaar heen krioelen, heeft niemand meer oog voor elkaar. Het leven van de mensen wordt bepaald door techniek, zonder techniek kan de mens niet meer overleven; creativiteit bestaat niet meer.
Om "Playtime" te realiseren werd Tati's perfectionisme meer dan ooit op de proef gesteld: met maar liefst 260 miljoen Franse franc was Playtime een van de duurste films aller tijden. Tati liet op ware grootte een complete stad - inclusief snelweg en schaalmodelllen van wolkenkrabbers - nabouwen. In deze 16 vierkante kilometer grote stad, Tativille genaamd, fimde Tati ruim 19 maanden onafgebroken met een leger van ruim 40 duizend figuranten. Om alles op de achtergrond even scherp als op de voorgrond te krijgen liet hij zijn cameraman speciale groothoeklenzen ontwikkelen. Om alles even gedetailleerd in beeld te krijgen filmde Tati met extreem dure 70mm breedbeeldfilm, het grootste filmformaat ter wereld. Tati filmde alles zonder geluid, alle geluidseffecten werden naderhand pas toegevoegd.
19 maanden en ruim 5 miljoen meter film verder kon men aan de gigantishe montage beginnen die bijna 2 jaar in beslag nam. Vooral de geluidsmontage was een grote klus. Tati werkte dag en nacht, meestal alleen, in een studio, om de ruim 3 duizend effecten die de film rijk is, te creëren. De effecten werden allemaal opgenomen op de, wederom extreem dure, zesspoors dolby-surroundgeluidsband.
Pas in 1967 was de film, met een vertraging van 2 jaar, eindelijk klaar. "Playtime", een van de duurste films uit de geschiedenis, werd echter ook een van de grootste flops uit de geschiedenis. Tati ging failliet en belandde in de financiële schulden. Inmiddels is "Playtime" uitgegroeid tot een cultfilm.
Het verhaal is simpel: Monsieur Hulot, heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen als kantoorklerk op een groot bedrijf dat gevestigd is in een wolkenkrabber. Samen met een bus toeristen arriveert hij in het centrum van de stad. Hulot gaat naar het kantoorgebouw voor het sollicitatiegesprek, de eigenaar van het bedrijf heeft het echter zo druk dat hij Hulot compleet negeert en wegloopt. Hulot raakt hem kwijt in de hectiek van het kantoor. Hulot besluit hierop maar in z'n eentje de stad te gaan bezichtigen. Langzamerhand raakt de kijker Hulot ook kwijt in de chaos; uiteindelijk verdwijnt ook hij in de mensenmassa. Het laatste uur van de film zie je hem nog heel sporadisch als figurant op de achtergrond door het beeld lopen.
De hele film is opgenomen in extreme totaalshots waarbij de camera alleen nog op verre afstand observeert, in de film zitten geen hoofdpersonages alleen figuranten, de film bevat geen dialogen alleen eindeloos geroezemoes in wel honderd verschillende talen. Tati zelf noemde dit een democratie van grappen. Hij zei: in sommige shots zitten wel 10 grappen tegelijkertijd verscholen, de kijker kan ze er nooit allemaal tegelijk uit halen. Hij kiest de grap die hem het meest opvalt, "Playtime" is een reeks zoekplaten, die je keer op keer weer kunt bekijken.
De Franse filmregisseur François Truffaut omschreef Playtime ooit als: een film gemaakt door buitenaardse wezens, waarin onze aarde belachelijk gemaakt wordt.
Hoeveel films ik ook maak, "Playtime" zal altijd m'n laatste film zijn, zei Tati eens in een interview.
