Nationaal Congres

Het Nationaal Congres was de eerste, voorlopige, wetgevende vergadering van het onafhankelijke België na omwenteling van 1830. Op 4 oktober van dat jaar had het Voorlopig Bewind de onafhankelijkheid uitgeroepen. Op 3 november kozen 30.000 cijns- en bekwaamheidskiezers de 200 leden van het Nationaal Congres. Voorzitter werd baron Erasme-Louis Surlet de Chokier.

Na een conferentie te Londen erkenden de grote mogendheden (in de eerste plaats Engeland en Frankrijk) op 20 december 1830 de scheiding tussen Nederland en België.

Het Nationaal Congres had als voornaamste taak een grondwet op te stellen voor de nieuwe staat. De vergadering koos op 22 november voor de parlementaire monarchie als staatsvorm. De keuze voor het staatshoofd viel op 3 februari 1831 op de zestienjarige prins Lodewijk, hertog van Nemours, zoon van de Franse koning Louis-Philippe. Dit was echter onaanvaardbaar voor Engeland, en er moest dus een andere keuze gemaakt worden. In afwachting daarvan werd op 24 februari 1831 de voorzitter van het Nationaal Congres, Surlet de Chokier, aangesteld als Regent. Étienne-Constantin de Gerlache werd de nieuwe voorzitter van het Nationaal Congres.

Op 7 februari 1831 nam het Nationaal Congres de, voor die tijd progressieve, grondwet, aan, en werd het Voorlopig Bewind ontbonden.

De nieuwe kandidaat-koning was de tot Engelsman genaturaliseerde Duitser, Leopold van Saksen-Coburg en Gotha, die in Londen woonde. Het Nationaal Congres roept hem op 4 juni 1831 uit tot eerste Koning der Belgen. Zes weken later, op 21 juli 1831 (sindsdien de Belgische nationale feestdag), doet Leopold I zijn plechtige intrede te Brussel en legt de grondwettelijke eed af.

Het Nationaal Congres bleef als wetgevend orgaan voortbestaan tot de verkiezing van het eerste Parlement op 8 september 1831.

Als herinnering aan het Nationaal Congres werd in Brussel de Congreskolom gebouwd.