Ludo Martens
Ludo Martens (12 maart 1946) is een Vlaams politicus.
Inhoud |
[bewerk] Jeugd
Martens is de oudste van een gezin van 6 kinderen (2 jongens en 4 meisjes). Zijn vader was meubelmaker en had samen met zijn broers een meubelfabriek die failliet ging. Vader Martens kwam vervolgens aan de kost als meubelverkoper.
Zijn studieloopbaan begon Ludo Martens aan het Sint-Jozefcollege van Torhout. Na 4 jaar als internaatscholier werd hij daar buitengezet en voltooide hij zijn middelbaar in het Sint-Jozefcollege van Tielt waar hij met zijn latere partijgenoot Hubert Hedebouw samen in de klas zat. Hedebouw was niet de enige schoolgenoot die Martens naar de PVDA zou volgen. Toen Martens de derde Latijnse deed, zat in het laatste jaar van dezelfde school de latere PVDA-advocaat Dirk Ramboer.
[bewerk] Politieke carrière (1966 - 1969)
Oorspronkelijk zag alles er naar uit dat Ludo Martens als Vlaams-nationalist door het leven zou gaan. Zo nam hij als lid van de KSA deel aan de IJzerbedevaart, zat hij in de leiding van de ABN-kernen en was hij hoofdredateur van het ABN-blad. Aan de katholieke universiteit van Leuven was hij actief in het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV). Zo huurde hij o.a. samen met Jef Dauwe, Jan Veestraeten, Paul Goossens, Jos Gansemans, Vic Engelbeen, Herwig Lerouge, René De Preter, Ludo Candries en Fred Dierickx het Leuvense KVHV-huis in de Krakenstraat 13 en was hij hoofdredacteur van het KVHV-ledenblad Ons Leven.
Tijdens het academiejaar 1966-1967 kreeg de politieke loopbaan van Martens een enorme wending. Vanaf december 1966 begon hij samen met Walter De Bock in Ons Leven kritiek te uiten op het KVHV. De jonge Martens was hevig gekant tegen de conservatieve stroming die binnen het KVHV leefde. Hij stichtte daarom – binnen het KVHV – de Studentenvakbeweging (SVB) die als verzamelbekken voor de progressieve stroming moest dienen. Naast Martens waren o.a. Mark Franco en Jan Van Holm actief in de SVB. Deze interne aanpak was echter een kort leven geschoren. Op 3 februari 1967 verscheen het beruchte “seksnummer” van Ons Leven (nr. 18) met Martens als hoofdredacteur. Hierin werd een ideologisch fundament van de studentenvakbeweging uitgelegd, maar de uitleg ging volledig verloren door de twee artikels waarin de geestelijkheid van pedofilie werd beschuldigd. Dit kon de universitaire overheid niet pikken en Martens kreeg het verbod opgelegd om het komende academiejaar (1967-1968) aan de universiteit van Leuven te studeren. Bovenop werd hem ook verboden nog te publiceren over zaken die afweken van de christelijke ethiek. Dit kon Martens niet aanvaarden en hij nam ontslag als hoofdredacteur van Ons Leven en werd opgevolgd door Paul Goossens. Ook binnen het KVHV kreeg Martens en samen met hem de SVB heel wat kritiek te verduren. Dit leidde op 3 maart 1967 ertoe dat de SVB als zelfstandige werkgroep werd heropgericht. Deze zelfstandige SVB bleef echter actief binnen het KVHV en kon nog steeds beschikken over Ons Leven. Het zou duren tot 5 juni van datzelfde jaar vooraleer de SVB onder druk van het Vlaamsgezinde en conservatieve deel van het KVHV zou afscheuren.
Als gevolg van de deelname van de Leuvens SVB-studenten (waaronder Ludo Martens) aan het internationaal studentencongres van de Duitse Sozialistische Deutsche Studentenbund in de zomer van 1967 in Berlijn kwamen Martens en zijn medestanders in contact met Marx, Lenin en Mao. Hierdoor ontstond binnen de SVB een marxistische vleugel. In de zomer van 1968 begon de SVB onder invloed van Martens met het bestuderen van twee werken van Lenin: “Que faire?” en “Staat en Revolutie”. Deze radicale ontwikkeling van de SVB leidde er toe dat een aantal studenten de SVB de rug toekeerde. Zij weigerden de leninistische koers te volgen die Martens uitzette. Op dat moment groeide de harde kern van SVB stilaan uit tot een klein groepje met sectaire kenmerken. Martens die het verbod had gekregen om nog langer aan de universiteit van Leuven te studeren trok daarop naar Gent, waar hij de leiding nam over een groepje studenten die uit de Maartbeweging van 1969 was ontstaan. Net als in Leuven (be)studeerden circa 10 studenten van de Gentse universiteit onder leiding van Martens in de zomer van 1969 het marxisme (o.a. “Das Kapital” van Marx). Uit deze studiegroep ontstond de Gentse SVB die zich de Gentse Studentenbeweging (GSB) noemde. Tot de oprichters van deze groep behoorden o.a. ook Renaat Willockx en Bob Roeck.
[bewerk] Politieke carrière (1970 - nu)
Op 5 januari 1970 brak in Limburg naar aanleidng van het afspringen van CAO-onderhandelingen een spontane staking uit onder de mijnwerkers. Hier kregen de SVB en de GSB de uitgelezen kans om hun marxistische theorie te toetsen aan de realiteit. Op 8 januari werd Mijnwerkersmacht boven de doopvont gehouden. Als woordvoerder en uithangbord fungeerde Kris Hertogen, maar als ideologische leider en mentor had Ludo Martens de touwtjes stevig in handen. Naast de marxistisch geschoolde studenten bestond Mijnwerkersmacht uit jonge mijnwerkers van verschillende origine en sociaalvoelende studenten die geen binding hadden met de SVB of GSB zoals bijvoorbeeld Jan Hertogen (student Politieke en Sociale Wetenschappen aan de KUL). Binnen Mijnwerkersmacht ontstond al snel onenigheid over de te volgen weg. Twee duidelijke groepen tekende zich af: enerzijds zij die arbeiderscomités wensten op te richtten als basis van een toekomstige organisatie en anderzijds zij die een embryonale partij wensten op te starten rond een unique blad. Tot de eerste groep (ook wel de “groep Leuven” genoemd) behoorden o.a. Hubert Hedebouw, de voormalige klasgenoot van Ludo Martens en Renaat Willockx, de medeoprichter van de Gentse Studentenbeweging. De tweede groep (of de “groep Gent”) stond onder leiding van Ludo Martens.
Het is de groep rond Ludo martens die aan het langste eind trekt. AMADA wordt dan ook opgericht als een centralistische partij in opbouw. Vanaf het begin is Martens de ideologische leider en voorzitter.
Eén van de stokpaardjes van Martens is Congo. Als hevig tegenstander van Mobutu steunt hij ten volle de groep van Désiré Kabila. Na de val van Mobutu wordt Martens aangesteld als raadgever van Kabila. Doch na de moord op Kabila moet Martens hals over kop het land verlaten omdat zijn leven in gevaar zou zijn. Niet iedereen is opgezet met de aanwezigheid van Martens in Congo onder Désiré Kabila. Zo liet de Congolese oppositieleider Tshisekedi zich in het Belang Van Limburg (04-05-2000) als volgt uit over Martens: ”Het is een triest geval. Hier in België stelt hij niets voor en in Kongo maakt hij het mooie weer. Voor mij is hij een echte racist. Hij denkt dat hij de Kongolezen alles kan wijsmaken, alleen maar omdat ze zwart zijn. Ik heb niets dan misprijzen voor die man.”
[bewerk] Boeken
- Een andere kijk op Stalin (EPO, 1994) waarin hij het traditioneel beeld over Stalin verwerpt.
- Een kwarteeuw mei 68 (EPO, 1993).
- Tien jaar revolutie in Kongo. De strijd van Patrice Lumumba en Pierre Mulele (EPO, 1988)
| Bron(nen): |
|
