Ioniërs
De Ioniërs waren de oudste stamgroep der Grieken, die het schiereiland al binnen gedrongen waren sedert ca. 1900 v. Chr. De Doriërs verdreven hen van het vasteland met uitzondering van Attika. Zij vestigden zich op de noordelijke Cycladen (o.a. Naxos) en Sporaden (o.a. Chios en Samos) en de westkust van Klein-Azië ten zuiden van Smyrna, waar hun belangrijkste steden kwamen te liggen (o.a. Milete, Ephese) Dankzij hun zeer gunstige ligging als schakel tussen oost en west kwamen deze steden zeer snel tot bloei. Waarmee een hoge culturele welvaart gepaard ging. Griekse dichtkunst, filosofie, geschiedenis en wetenschappelijk onderzoek vonden in Ionisch gebied hun oorsprong.Onder de grieken waren de Ioniërs over het algemeen intellectueel en artistiek het meest begaafd.
In de bouwkunst bijvoorbeeld is de Ionische orde het meest luchtige en sierlijke element.
Deze karaktertrekken maakten hen tot grote individualisten, waarvan zeer grote politieke twisten het gevolg waren. Ionië aanvaardde de soevereiniteit van Kroisos, die overging op de Perzen. De steeds grotere druk van het machtige Perzische achterland leidde echter in 500 v. Chr. tot de Ionische opstand (Histiaios), die in 494 eindigde met de verwoesting van Milete en het voorspel vormde van de Perzische oorlogen. Sindsdien ging de politieke en culturele leiding over op Athene. Pas in de hellenistische periode kwamen de Ionische steden (o.a. Ephese) weer tot bloei.
