Galm
Galm is een geluidverschijnsel waarmee wordt aangegeven dat geluid in een ruimte nog hoorbaar is als de geluidsbron reeds is gestopt.
Galm ontstaat door vele malen herhaalde reflecties van geluid tegen de wanden en objecten.
Dit in tegenstelling tot een echo, die kan ontstaan door slechts één reflectie, bijvoorbeeld aan het wateroppervlak in een echoput, of in de openlucht tegen een harde muur.
Galm ontstaat door talrijke reflecties, en door een optelling van vele echo's. Door de verschillende afstanden tussen de bron en de weerkaatsingspunten ontstaat - in tegenstelling tot een echo - een complex reflectiepatroon.
De mate van galm in een ruimte wordt opgegeven als nagalmtijd. De nagalmtijd van een ruimte kan met een meetinstrument worden bepaald, in zijn simpelse vorm door een microfoon en een tijdschrijver. De grootte van de ruimte is een belangrijke factor voor de nagalmtijd, maar ook het materiaal waar de wanden van gemaakt zijn, of waar de wanden mee bekleed zijn. Hout absorbeert bijvoorbeeld meer geluid dan beton, waardoor de galmtijd van een houten ruimte aanzienlijk korter is. Geluidsgolven worden dus dikwijls meerdere keren gereflecteerd. Bovendien absorbeert een materiaal niet alle frequenties even sterk, waardoor iedere galm zich ook kan onderscheiden door zijn spectrale verloop.
Galm is goed te beoordelen als gevolg van een impulsgeluid zoals klappen in de handen.
Als de tijd tussen het horen van het directe geluid en de eerste reflectie kleiner is dan 35 - 50 ms zal het spectrum van de reflectie soortgelijk zijn aan het origineel, en wordt de akoestiek van de ruimte beoordeeld als intiem, mits de uiteindelijke galmtijd niet te groot wordt (minder dan ca 1,2 seconde).
Als reflecties minder talrijk zijn en afzonderlijk van het origineel gehoord worden spreekt men van echo. De grens tussen echo en galm is niet duidelijk aan te geven.
