Duikcomputer
Een duikcomputer is een apparaat dat de tijd en diepte van een duik meet en op basis van een decompressie-algoritme een veilige duiktijd en bijbehorend opstijgmoment bepaald.
[bewerk] Doelstelling
De doelstelling van een duikcomputer is het verhogen van de veiligheid van het duiken en het vereenvoudigen van enkele technische handelingen. Duikcomputers hebben dezelfde functie als decompressietabellen, maar zijn in staat continue de oplossing van gassen in het lichaam op een bepaalde diepte met een bepaalde duiktijd te berekenen. Aangezien de duikcomputer automatisch diepte en tijd bijhoudt kan deze het duikhorloge en de dieptemeter grotendeels vervangen. Naast de twee basisfuncties (diepte & tijd) geeft de duikcomputer vaak nog aanvullende informatie, zoals watertemperatuur, mate van zuurstofverzadiging en restvoorraad lucht in de persluchtcilinder.
[bewerk] Geschiedenis
De eerste analoge, mechanische duikcomputer, de decompressiemeter werd door Scubapro op de markt gebracht in 1972. In de jaren 70 zijn diverse analoge decompressiemeters op de markt gebracht.
Vanaf de jaren 80 zijn de digitale, elektronische decompressiemeters en later duikcomputers op de markt verschenen. Voorbeelden van de eerste elektronische duikcomputers zijn de Hans Hass DecoBrain en de Orca Edge.
Vanaf de jaren 90 zijn de meer moderne elektronische duikcomputers, met meer geavanceerde functies, zoals het berekenen van decompressieduiken op de markt gekomen.
[bewerk] Werking
Moderne duikcomputers worden door een batterij gevoed en zijn in een waterdichte kast geplaatst. Alle duikcomputers meten de omgevingsdruk om te bepalen welke hoeveelheden gassen er in het menselijk lichaam zijn opgeslagen. Het voordeel van de moderne duikcomputer is dat deze niet rekent alsof we de gehele duik op de maximale diepte verblijven, maar gedurende de duik de stiksof in de verschillende weefsels bepaald op de werkelijke duikdiepte gedurende de gehele duik. We noemen deze wijze van duiken "multi-level duiken". Het resultaat is dat de werkelijke stikstofopbouw tijdens de duik berekend wordt. Meer geavanceerde duikcomputers geven ook aanvullende informatie zoals watertemperatuur en restvoorraad lucht.
De computer gebruikt het duikprofiel en een decompressiealgoritme om uit te rekenen hoeveel gassen opgelost zijn in het lichaam van de duiker. Op basis van deze berekeningen geeft de computer aan wanneer een vrije opstijging niet meer mogelijk is en welke decompressiestops eventueel moeten worden gemaakt.
Voorbeelden van decompressiealgoritmes zijn Bulmann's algoritme, het Multi-Tissue model en het RGBM (Reduced Gradient Bubble) model
