Blauwe lucht
Het feit dat de lucht blauw is, wordt veroorzaakt door verstrooiing van zonlicht.
Het witte zonlicht is samengesteld uit verschillende kleuren met uiteenlopende golflengten. In volgorde van afnemende golflengte zijn dat: rood-oranje-geel-groen-blauw-indigo-violet. Licht van de zon bereikt niet alleen waarnemers die direct naar de zon kijken, maar ook diegenen die naar een ander stuk van de hemel kijken. Daar wordt het licht verstrooid door de stoffen in de lucht. Het blauwe gedeelte van het veelkleurige (witte) licht van de zon wordt door het, verder onzichtbare, water in de dampkring verstrooid (zie Rayleighverstrooiing). Dit heeft tot gevolg dat de meeste fotonen die de ogen van een waarnemer bereiken een vrij korte golflengte hebben en er dus blauw uitzien. Op een vochtige zonnige dag kleuren ook de groene bomen aan de horizon blauw.
Grotere deeltjes verstrooien alle kleuren in het witte zonlicht en leveren dus ook wit licht op. Als er dus veel stof of vocht (waterdruppeltjes) in de atmosfeer zit, dan wordt de blauwe kleur fletser of zelfs witachtig. In een industriegebied zien we daarom zelden een diepblauwe lucht. Tijdens opklaringen na een regenbui, die de lucht heeft schoon gewassen, en in schone lucht aangevoerd uit de poolstreken is de lucht donkerblauw.
Hoe droger en schoner de lucht, hoe blauwer de kleur. Vandaar dat we ook hoog in de bergen vaak een blauwe hemel zien. Een diepblauwe lucht wijst meestal op een lage relatieve vochtigheid. Hoe droger, hoe donkerder. Zou de lucht vrij van vocht zijn, dan zou er geen blauwe verstrooing zijn en zouden we het gitzwarte heelal zien. Ook buiten onze dampkring, waar geen water is, is de hemel inktzwart en zijn de sterren altijd zichtbaar, als ze niet toevallig achter een hemellichaam zitten.
Het hemelblauw is alleen zichtbaar tegen een donkere achtergrond. Hoog aan de hemel recht boven ons hoofd is dat de zwarte sterrenhemel, maar om de stralen nabij de horizon te zien moeten we over een grotere afstand door een dikke luchtlaag bij het aardoppervlak heenkijken. Laag in de atmosfeer zitten meer grotere deeltjes en waterdruppeltjes waardoor we de zwarte achtergrond niet meer kunnen zien. Daarom is de blauwe kleur bij de horizon vaak bleker of bijna wit. Als er in de verte bergen te zien zijn fungeren die als donkere achtergrond. Daar ligt dan soms een blauwig waas overheen. Dit verschijnsel wordt door kunstschilders weergegeven als het atmosferisch perspectief.
| Bron(nen): |
|
