Barbaarse imitatie
Barbaarse imitatie (of barbaarse stralenkrans, vaak aangeduid met de Engelse term barbarous radiate) is een type munt die gebruikt werd tijdens het Romeinse keizerrijk als imitiatie van de antoninianus. Zij worden zo genoemd vanwege hun grove stijl en de prominente stralenkrans als kroon op het hoofd van de keizer.
Barbaarse stralenkransen werden privé uitgegeven voornamelijk tijdens de Romeinse crisis van de 3e eeuw in de westelijke provincies. Zij worden over het algemeen niet gezien als vervalsingen omdat ze kleiner dan de standaard munten waren en waarschijnlijk als kleingeld dienden.
Ook al theoretiseerden vroegere numismatici, in het bijzonder Philip V. Hill, dat de barbaarse stralenkransen lang na hun prototype geproduceerd werden, tot in de middeleeuwen, recenter werk toont aan dat ze over het algemeen comtemporain aan hun prototypes waren.
Ten gevolge van hun onofficiële productie vertonen barbaarse stralenkransen vele eigenaardigheden. De achterzijde portretteerd een godheid of persoon, bijvoorbeeld Spes, kan een legende hebben voor Pietas. Op sommige specimen worden de emblemen gewoonlijk toegeschreven aan de ene godheid, getoond met een andere godheid of personificatie. Bijvoorbeeld de scepter, die normaal gesproken een embleem van Pax, wordt getoond met Pietas. Het resultaat is een generieke personificatie of godheid op de achterzijde.
Legendes van barbaarse stralenkransen varieren van correcte en exacte kopieën van het prototype, tot een mengsel van onleesbare, betekenisloze letters en symbolen. Kleinere stukken, bekend als minims, minder dan 10 mm diameter, zijn vaak zonder opschrift. Bij zeer gedegradeerde barbaarse imitaties is er de tendens om een bijzondere eigenschap van het prototype te benadrukken, in dit geval de stralenkroon.
De meeste imitaties zijn van de Gallische keizers de Tetrici (270-273), Tetricus I en zijn zoon, Tetricus II. De op één na meest voorkomende zijn die van Claudius II (270), in het bijzonder de posthuum uitgegeven stukken met het altaar op de achterzijde, en Victorinus (268-270). Imitaties van Postumus antoniniani zijn zeldzaam, maar imitaties van zijn grote bronzen (zoals de dubbele sestertius) zijn relatief veel voorkomend. Andere ongewone of zeldzame types in volgorde van voorkomen zijn Gallienus, Quintillus, Probus, Aurelianus en Tacitus.
[bewerk] Referentie
- Numismatic Notes and Monographs number 112. "Barbarous Radiates": Imitations of Third-Century Roman Coins", 1949, by Philip V. Hill, published by the American Numismatic Society
