Pazo de Lourizán
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O Pazo de Lourizán está situado no lugar de Erbalonga da parroquia de Santo André de Lourizán do concello de Pontevedra,
[editar] Historia
No século XV este predio foi habilitado como "granxa" e desta época conserva o pombal ameado de planta circular. Foise logo adaptando aos tempos e convertiuse en casa residencial e lugar de veraneo, cando residiu nela Montero Ríos. A Deputación de Pontevedra adquiriuno a comezos da década de 1940, comprándollo á Caixa de Aforros Provincial de Pontevedra e (unha quinta parte) á marquesa viúva de Alhucema. En 1943 cedeullo ao Ministerio de Educación para o seu uso como Centro Rexional de Ensinanzas, Investigacións e Experiencias Forestais; en 1946 converteuse en Escola Técnica Superior de Montes. Actualmente está integrado na estrutura do Centro de Desenvolvemento Sustentábel da Consellaría de Medio Ambiente. O Centro de Investigacións Ambientais e Forestais de Lourizán ten por obxectivos principais a protección, conservación e mellora do patrimonio forestal de Galiza.
[editar] O edificio
O edificio do pazo é de aire romántico e foi obra de Genaro de la Fuente Domínguez. É de grande tamaño, elegante e maxestoso. Accédese por unha escaleira de pedra de corte imperial custodiada por estatuas que representan virtudes, valores e devocións. A parte central está realzada por un brasón e un reloxio, no lugar do escudo que locen os pazos galegos. Na parte inferior hai un balcón e unha terraza que fai de miradoiro e embaixo unha gruta escondida tras as ramaxes.
Accédese ao interior através dunha porta sinxela que ten impresas no vidro as as iniciais maiúsculas dos seus antigos donos, "E e A", "Eugenio e Avelina". O edificio conta con dúas ás laterais, máis lixeiras. As columnas, os balcóns e os ornamentos mostran recursos clacisistas. Na parte superior, unha terraza ocupa unha extensión importante.
[editar] As terras
O pazo conta con 54 hectáreas de xardín, finca e arboredo, que mostran os distintos usos aos que se dedicou durante os séculos: granxa, xardín señorial e centro de investigacións forestais.
Medran nel numerosas árbores autóctonas como carballos, castiñeiros e bidueiras, e foráneas, como ciprestes, araucarias, cedros, magnolias, pradairos ou aligustres, moitas delas traídas por xardineiros franceses.
Decóranse con hórreos, o pombal, un invernadoiro de cristal de estrutura férrea, mesa de granito, estátuas de mármore branco, etc., e varias fontes, como a da Cuncha, a dos Tres Canos, a do Patio e a da Gruta dos Espellos. Organízase en avenidas, a das Camelias, a dos Eucaliptos e a da Gruta dos Espellos.
