Mosteiro de San Clodio, San Clodio, Leiro
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Mosteiro situado na parroquia de San Clodio no concello de Leiro. Declarado Monumento Histórico Nacional en 1931.
[editar] Fundación e historia
As súas orixes posiblemente se remonten ao século VI, cara o ano 554 (segundo recolle o pai Yepes na súa Crónica da orde de San Bieito, relacionándose cos feitos ocorridos durante a persecución arriana en tempos de Riquila, cocretamente o martirio e morte do abade de San Claudio de León e varios monxes. Oresto da comunidade fuxiu e busco refuxio no val do avia onde fundaron un novo mosteiro, ainda que resulta difícil manter a existencia dunha fundación anterior ao século X.
A tradición data a súa fundación no ano 928 por parte de don Alvaro e dona Sabita, como mosteiro patrimonial e dúplice, adicándose aos santos Clodio, Lupercio e Victoria. A mediados do século XII (1151 ou 1158) acolleuse a regra de San Bieito a través da importante figura do Abade Pelagio (dentro da benedictinización promovida durante o reinado de Afonso VI o dominio da zona por Raimundo de Borgoña e a presidencia do bispo Dalmacio, monxe cluniacense, na [[Iria Flavia] entre 1094 e 1095]).
No Capítulo Xeral de 1225 Adscribíuse, a través do mosteiro de Melón, a orde cisterciense.
En 1510, dentro da reforma do clero regular impulsada polos Reis Católicos o mosteiro foi cedido a Congregación de Castela por un abade dimisionario, confirmándose a incorporación en 1530.
Coa desamortización destinouse a Cuartel da Milicia Nacional sendo na práctica abandoado, reanudándose a vida monacal en 1891 por parte de monxes benedictinos ata a súa conversión en hotel de luxo.
[editar] Descrición
A Igrexa é unha das poucas igrexas conservadas do Císter. Construida entre 1220 a 1250 é de planta basilical, de tres naves de catro tramos cada unha e cun cruceiro que non se marca nin en planta nin en alzado, e cabeceira composta por tres ábsides escalonados semicirculares. Nun principio cubriase as naves con cubertas de madeira a duas augas (consérvanse as antigas vigas románicas), sustituíndose coa incorporación a Congregación de Castela por bóvedas nervadas que alteraron os piares e a iluminación proveniente das ventas e rosetóns. Na actualidade o primeiro tramo recto da ábsida central cubrese con bóvedas nervadas de cruceria cuadripartita e o resto con bóvedas de canón apuntado e forno. Os arcos triunfais, igual que os forneiros e os faixóns das naves laterais son apuntados.
Os capiteis do templo e as resolucións decorativas enlázano cos Mosteiros de Melón ou Oseira e outros galegos, e falan de mestres errantes.
No exterior a cabeceira matén os seus volumes destacado a capela central. As ventás desta capela presentan arcos moldurados, e nas laterais redúcense a un simple arco liso sobre as xambas. Os beirados amosan canzorros moi sinxelos con motivos xeometricos.
A fachada do século XIII presenta tres rúas separadas mediante contrafortes, e en dous corpos mediante unha sinxela imposta, e tres arquivoltas aboceladas e un arco escarzano do século XVI sobre o que pende a moldura dun antiguo rosetón (hoxe ventá rectangular) e outros dous nas naves laterais, transformados en óculos sen tracería. O conxunto remátase no sudoeste cunha torre cadrada dun só piso.
Conserva dous claustros, o occidental mezcla de gótico e barroco, e o oriental de claro estilo renacentista, obra da escola de Rodrígo Gil de Hontañón.
O occidental ou procesional chégase a través dun dun zaguán a esquerda do cal se abre a actual recepción do hotel. É de planta cadrada, con vinteoito arcos de medio punto e bóveda de cruceria de estrela. O piso superior mostra similares arcos de medio punto sobre impostas lisas con ventá rectangular e un óculo ovalado. Construiuse no século XVII polo mestre Pedro de la Sierra, descípulo de Simón Monasterio. Adórnase cun camelio, un adelfo e un reloxo de sol. O oriental ou doméstico estructúrase nun primeiro piso con trinta e dous arcos de medio punto sobre esbeltas columnas, as veces con medallóns nas enxutas, e un segundo piso as mais das veces con dinteis sobre zapatas apoiadas en columnas. Os claustros baixos presentan bóvedas de cruceria, de nervos profusamente moldurados, con claves colgantes.
Dícese que este mosteiro é a cuna do viño do ribeiro. Foi no século XII e XIII cando se repoblou a zona e roturaron as terras e plantaron as vides, actividades estas recollida no Testamento do Abade Pelagio no ano 1158.
[editar] Bibliografía
- 1996.- "El monasterio de San Clodio do Ribeiro en la edad media: estudio y documentos". Manuel Lucas Álvarez, Pedro Lucas Domínguez. Galicia Medieval:Fontes. Ediciós Do Castro.
- 2005.- "O Mosteiro de San Clodio de Leiro". Ana Goy Diz. Guías do patrimonio cultural. Fundación Caixa Galicia..
