Renacemento

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Historia da arte

Arte occidental

Arte prehistórica

Arte antiga

Arte medieval

Arte occidental

Arte contemporánea

Arte etnográfica

Arte americana

Arte africana

Arte asiática

Arte islámica

O home de Vitruvio de Leonardo da Vinci, un exemplo de prosperidade en ciencia e arte durante o Renacemento.

Poznan

O concepto Renacemento aplícase á época artística que dá comezo á Idade Moderna en Europa. O termo procede da obra de Giorgio Vasari Vidas de pintores, escultores e arquitectos famosos, publicada en 1570, pero ata o século XIX este concepto non recibe unha ampla interpretación histórico-artística.

Non obstante, Vasari formulara una idea determinante, o novo nacemento da arte antiga, que presupuña unha marcada conciencia histórica individual, fenómeno completamente novo na actitude espiritual do artista.

De feito o Renacemento rompe, conscientemente, coa tradición artística da Idade Media, á que califica, con desprecio, como un estilo de bárbaros ou de godos. E coa mesma consciencia oponse á arte contemporánea do Norte de Europa.

Dende unha perspectiva da evolución artística xeral de Europa, o Renacemento significa unha separación da unidade estilística que ata ese momento fora supranacional.

Índice

1 Contexto histórico
2 Etapas
- 2.1 Quattrocento
- 2.2 Cinquecento
3 Características
4 Artistas importantes
5 Ver tamén
6 Ligazóns externas

[editar] Contexto histórico

Durante a época do Renacemento, han producirse varios cambios en Europa. Entre os máis importantes cabe destacar:

O crecemento demográfico debido á mellora na alimentación e na medicina. Pese a isto, houbo infeccións devastadoras nesta época como a sífile.
Unha importante alza nos prezos debido á introdución en Europa de grandes cantidades de ouro e prata traídos de América tralo seu recente descubrimento en 1492. A conquista do Novo Mundo estabelecerá ademais novas e importantes rutas de comercio, o que derivará nunha mellora na economía.
A aparición da Reforma protestante, que dará lugar a unha divisón na Igrexa Católica e provocará enfrontamentos entre as nacións Europeas.

[editar] Etapas

Diferentes etapas históricas marcan o desenvolvemento do Renacemento:

[editar] Quattrocento

A primeira ten como espazo cronolóxico todo o século XV, é o denominado Quattrocento, e comprende o Renacemento que se desenvolve en Italia.

[editar] Cinquecento

A segunda, afecta ó século XVI, Cinquecento, cando se torna nun movemento universal europeo; o seu dominio artístico queda referido ó Alto Renacemento, que se centra no primeiro cuarto de século. Esta etapa desemboca cara 1520-1530 nunha reacción anticlásica que conforma o Manierismo. Ocorren entón ademais a Contrarreforma, que instaura o Barroco como estilo oficial da Igrexa Católica. Na literatura destacan Ludovico Ariosto, Torcato Taso e Maquiavelo, xa na pintura destacaron Rafael e Michelangelo.

Mentres que en Italia estaba a se desenvolver o Renacemento, no resto de Europa mantense o gótico nas súas formas tardías, situación que se ha manter, exceptuando casos concretos, ata comezos do século XVI.

En Italia o enfrontamento e a convivencia coa antigüidade clásica, considerada como un legado nacional, proporcionou unha ampla base para unha evolución estilística homoxénea e de validez xeral. Por iso, alí, é posible o seu xurdimento e precede a tódalas demais nacións.

Fóra de Italia a Antigüidade Clásica suporá un caudal académico asimilable, e o desenvolvimento do Renacemento dependerá constantemente dos pulos marcados por Italia. Artistas importados desde Italia ou formados alí, fan o papel de verdadeiros transmisores.

[editar] Características

De forma xenérica pódense estabelecer as características do Renacemento en:

A volta á Antigüidade. Rexurdirán tanto as antigas formas arquitectónicas, como a orde clásica, a utilización de motivos formais e plásticos antigos, a incorporación de antigas crenzas, os temas de mitoloxía, de historia, así como a adopción de antigos elementos simbólicos. Con iso o obxectivo non vai ser unha copia servil, senón a penetración e o coñecemento das leis que sustentan a arte clásica.
Xurdimento dunha nova relación coa Natureza, que vai unida a unha concepción ideal e realista da ciencia. A matemática vaise converter na principal axuda dunha arte que se preocupa incesantemente en fundamentar racionalmente ao seu ideal de beleza. A aspiración de acceder á verdade da Natureza, como na Antigüidade, non se orienta cara ó coñecemento de fenómeno casual, senón cara á penetración da idea.
O Renacemento fai ao ser humaho medida de tódalas cousas. Como arte esencialmente cultural, presupón no artista unha formación científica, que o fai liberarse de actitudes medievais e erguerse ó máis alto rango social.

Os supostos históricos que permitiron desenvolver o novo estilo remóntanse ó século XIV cando, co Humanismo, progresa un ideal individualista da cultura e un profundo interese pola literatura clásica, que acabaría dirixindo, forzosamente, a atención sobre os restos monumentais clásicos.

Italia nese momento está integrada por unha serie de estados entre os que destacan Venecia, Florencia, Milán, o Estado Pontificio e Nápoles.

A presión que se exerce desde o exterior impediu que, como noutras nacións, se desenvolvese a unión dos reinos ou estados; porén, produciuse o fortalecemento da conciencia cultural dos italianos.

Dende estes supostos foron as cidades as que se converteron en centros de renovación artística.

En Florencia o desenvolvimento dunha rica burguesía axudará ó despregue das forzas do Renacemento, a cidade convértese no punto de partida do novo estilo, e xorden, baixo a protección dos Médici, as primeiras obras que desde aquí han extenderse ó resto de Italia.