Comité de défense des ouvriers

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.

Le Comité de défense des ouvriers (pl. Komitet Obrony Robotników, KOR). Un groupe des opposants au régime a envoyé le 23 septembre 1976 L'appel à la société et au pouvoir suite aux répressions qui se sont abattues sur les ouvriers grévistes de juin 1976.

KOR w "Apelu" domagał się:

• przyjęcia do pracy wszystkich zwolnionych
• amnestionowania skazanych i więzionych za udział w strajkach
• ujawnienia rozmiarów zastosowanych represji
• ukarania osób winnych łamania prawa.

"Apel" podpisało 14 osób (członków-założycieli KOR):

Jerzy Andrzejewski

Stanisław Barańczak

Ludwik Cohn

Jacek Kuroń

Edward Lipiński

Jan Józef Lipski

Antoni Macierewicz

Piotr Naimski

Antoni Pajdak

Józef Rybicki

Aniela Steinsbergowa

Adam Szczypiorski

ks. Jan Zieja

Wojciech Ziembiński.

W składzie KOR znaleźli się ludzie o różnych światopoglądach (od chadeków, poprzez prawicę po lewicę i socjalistów). 29 września wyszedł pierwszy numer "Komunikatu KOR", w którym podano nazwiska 33 członków KOR i ich adresy oraz telefony. Utajnione były jedynie nazwiska zaufanych adwokatów opozycji: Władysława Siły-Nowickiego, Jana Olszewskiego i Jacka Taylora. Wydawano także "Biuletyn Informacyjny". Działalność KORu szeroko komentowało Radio Wolna Europa, dzięki czemu złamany został monopol państwa na informowanie społeczeństwa.

W 1977 roku władze przystąpiły do kontrofensywy wobec opozycji. 7 maja 1977 r. znaleziono ciało krakowskiego studenta Stanisława Pyjasa. Jego śmierć wstrząsnęła środowiskiem opozycji - organizowano czarne procesje, msze żałobne, rozdawano ulotki. Podczas czarnej procesji 15 maja powołano Studencki Komitet Solidarności, który miał zainicjować prace nad stworzeniem autentycznej i niezależnej reprezentacji studentów. SKS domagał się wyjaśnienia okoliczności śmierci Pyjasa oraz ukarania sprawców "profanacji po Staszku" (w Krakowie trwały w tym czasie juwenalia zorganizowane przez Socjalistyczny Związek Studentów Polskich). W następstwie wydarzeń krakowskich aresztowano Kuronia, Michnika, Macierewicza i innych (w sumie ponad 50 osób). Aresztowania trwały do 20 maja, kiedy w nocy zaczęto zwalniać uwięzionych. W więzieniu pozostawało jednak jeszcze 9 najaktywniejszych działaczy i współpracowników KORu. Zorganizowano wówczas głodówki - najsłynniejsza z nich rozpoczęła się 24 maja w kościele św. Marcina w Warszawie. Uczestniczyli w niej:

Bogusława Blajfer

Danuta Chomicka

Lucyna Chomicka

Bohdan Cywiński

Jerzy Geresz

ks. Aleksander Hauke-Ligowski

Barbara Toruńczyk

Henryk Wujec

Później dołączyli do nich: Eugeniusz Kloc, Ozjasz Szechter, Joanna Szczęsna, Stanisław Barańczak, Zenon Pałka i Kazimierz Świtoń. Głodówkę podjęto jako apel o uwolnienie wszystkich ofiar wypadków czerwcowych i tych, którzy stanęli w ich obronie. Za pośrednictwem Tadeusza Mazowieckiego oświadczenie głodujących przekazano Radzie Państwa, episkopatowi i dziennikarzom. Ekipa Gierka przestraszyła się nacisków Zachodu i 19 lipca (w związku ze świętem 22 lipca) ogłoszono amnestię. Objęła ona 5 więzionych jeszcze robotników oraz aresztowanych korowców. Wszyscy wyszli na wolność 23 lipca 1977 r. Główny cel postawiony przez KOR został osiągnięty.

Następcą KOR-u był KSS KOR.