ستاره (ریاضی)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سَتاره یا سَتّاره در متن‌های ریاضی قدیمی‌تر فارسی و عربی به معنای خط‌کش نا مدرج (ابزاری که تنها با آن خط راست میکشیدند نه اندازه گیری) آمده است. در ریاضیات منظور از آن وسیله ایده‌آلی است که فقط یک لبه نامحدود دارد ومی‌توان با آن خط کشید یا خط موجودی را ادامه داد.
منحصر کردن رسم شکل‌های هندسی با استفاده از ستاره و پرگار از محدودیت‌هائی بود که ریاضی‌دانان یونانی مطرح کردند. با این محدودیت هر نقطه را فقط با رسم دو خط متقاطع یا دو قوس متقاطع از دایره یا تقاطع خط با قوسی از دایره می‌توان پیدا کرد و اندازه‌گیری طول خط (مثلاً با خط‌کش مدرج) برای پیدا کردن نقطه انتهای آن مجاز نیست.
