Motî:diswaibyî
Èn årtike di Wikipedia.
diswaibyî (codjowaedje)
I. [v.c.] 1. dizôrner (fé piede li tiesse a cåze d' on candjmint d' djîsse, d' åbitudes). I n' fåt nén diswaibyî les viyès djins. Dji so tote diswaibieye avou ç' novele eure la. Les poyes k' on candje di poli sont totes diswaibieyes. On poitrè tos les bokets des spiyeyès posteures di l' eglijhe po les taper e Sambe al minme plaece; come ça, i n' seront nén diswaibyîs, tertos eshonne (E. Gilliard). F. dépayser, déranger, troubler, perturber.
2. saetchî ene sakî foû do penin. rl a: discrouker, discroler, disburtaker, discramyî, dismacraler. F. secourir, dépêtrer, tirer d'embarras.
3. fé cori evoye. N' alez nén diswaibyî mes poyes, la vozôtes. rl a: axhårer. F. faire déguerpir, effaroucher.
II. si diswaibyî [v.pr.]
1. piede ene åbitude. rl a: si disbitouwer. F. se déshabituer.
2. si cwiter (inte on djonnea eyet s' mayon). F. rompre.
3. cori evoye. F. déguerpir.
Disfondowes: diswêbyî, d(i)wêbî, d(u)winbî, diswêbyi, diswêbî, duswêbier, duswêbiè, d(u)wêzbî.
| diswaibiaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si adierça) po les viebes "diswaibyî" eyet "si diswaiyî". rl a: disbitouwaedje. F. perturbation, désarroi, désordre, dérangement, dépaysement, trouble, rupture (des fiançailles).
Disfondowes: diswêbièdje, diswêbiadje, d(u)wêbièdje, d(i)wêbièdje.
Bodje:
