ปูยี
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิปูยี (ภาษาจีน: 溥儀; พินอิน: Pǔyí ผู่อี๋) ประสูติ 7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1906 สวรรคต 17 ตุลาคม ค.ศ. 1967 มีพระนามเต็มว่า อายสิน จูโล ปูยี หรือ อ้ายซิน เจวี๋ยโหล ผู่อี๋ (Aisin-Gioro Puyi, ภาษาจีน: 愛新覺羅 溥儀; พินอิน: Àixīnjuéluó Pǔyí) เป็นจักรพรรดิหรือฮ่องเต้ชาวแมนจูแห่งราชวงศ์ชิง และเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 10 แห่งราชวงศ์ชิง และเป็นองค์สุดท้าย (末代皇帝) ของประเทศจีน
ปูยีดำรงตำแหน่งจักรพรรดิของประเทศจีนระหว่าง ค.ศ. 1908-ค.ศ. 1924 โดยมีอำนาจถึงในช่วงค.ศ. 1908-ค.ศ. 1912 เท่านั้น และอภิเษกกับจักรพรรดินีว่านหยง (婉容皇后) หลังจากนั้น ในช่วงค.ศ. 1912- ค.ศ. 1924 ปูยีเป็นเพียงจักรพรรดิในนาม แต่ไร้อำนาจปกครอง เนื่องจากเกิดการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองหลายครั้งในประเทศจีนช่วงเวลานั้น ซึ่งหลัง ค.ศ. 1924 ปูยีถูกขับออกจากพระราชวังต้องห้ามและดำรงชีวิตดุจสามัญชน
ค.ศ. 1932 ปูยีขึ้นดำรงตำแหน่งจักรพรรดิแห่งประเทศแมนจูกัว ซึ่งเป็นรัฐในปกครองของประเทศญี่ปุ่น ทางตะวันออกเหนือของดินแดนประเทศจีนในปัจจุบัน ปูยีถูกควบคุมอย่างใกล้ชิดจากญี่ปุ่น เพื่อเตรียมการปกครองแมนจูกัวอย่างเต็มตัวของญี่ปุ่น เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ใน ค.ศ. 1945 แมนจูกัวล่มสลายและปูยีถูกสหภาพโซเวียตควบคุมตัว และส่งให้กับรัฐบาลคอมมิวนิสต์จีน ปูยีเสียชีวิตเยี่ยงสามัญชนในปักกิ่ง เมื่อ ค.ศ. 1967 ด้วยโรคมะเร็งในช่วงที่เกิดการปฏิวัติวัฒนธรรม
 |
ปูยี เป็นบทความเกี่ยวกับ ชีวประวัติ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น |
