Edmond Hoxha

Nga Wikipedia, Enciklopedia e Lirë

Ky artikull është i dyshimt për nga vërtetësia, është i pa rregulluar, ndodhet nën titullin jo përkatës ose nuk i përmbahet rregullores mbi shkronjat ë, Ë, Ç, ç, për atë dhe nuk mund të merret si i sakt gjersa të rregullohet. Kushdo që largon këtë stampë nga shenimi përkatës duhet argumentuar vërtetësinë e shenimit përkatës sëpaku me një Përmbledhje.

Në historinë e njerëzimit Pak popuj në botë e patën fatin e shqiptarëve, që të gjitha ditët e motmotit t’i kenë Ditë të Dhembjes dhe Krenarisë Kombëtare. E tillë është edhe dita e 31 Janarit. Kjo ditë është përvjetori i një Epopeje të historisë të lavdishme shqiptare, të cilën ia dhuruan tre bijtë e tyre besnik: Zahir Qerim Pajaziti ( 1 Nëntor 1962 - 31 janar 1997), Edmond Hysni Hoxha ( 10 Tetor 1975 – 31 Janar 1997) dhe Hakif Sabit Zejnullahu ( 22 Qershor 1962 – 31 janar 1997). Siç dihet, në muzgun e mbrëmjes së 31 Janarit 1997, si pasojë e përcjelljes speciale (“japoneze”) të sigurimit armik, këta tre kuadro të larta drejtuese të Famëmadhes Ushtria Çlirimtare e Kosovës, gjatë rrugëtimit të tyre drejt Vushtrrisë, ranë në një pritë të forcave të mëdha policore-ushtarake të okupuesit serbo-çetnik, pikërisht në vendin e quajtur Pestovë. Përnjëherë drejt automobilit me të cilin po udhëtonin luftëtarët e lirisë u hap zjarr i furishëm dhe i kryqëzuar nga armatimet më të sofistikuara. Atë mbrëmje u dha lajmi i zi, se ranë tre dëshmorët e kombit! Ranë dëshmorë për çlirimin e trojeve shqiptare nga thundra e pushtuesit barbar serbo-sllav dhe për ribashkimin e tyre në një shtet të vetëm shqiptar-Shqipërinë. Zahiri, Edmondi dhe Hakifi gjatë tërë veprimtarisë së tyre i qëndruan me besnikëri Betimit para Flamurit Kombëtar Shqiptar: Cit. “Si pjesëtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, betohem se do të luftoj për çlirimin e tokave të pushtuara të Shqipërisë dhe bashkimin e tyre, do të jem përherë besnik, luftëtar i denjë i lirisë, vigjilent, guximtar dhe i disiplinuar, i gatshëm, që në çdo kohë, pa kursyer as jetën time të luftoj për t’i mbrojtur interesat e shenjta të ATDHEUT. Nëse shkeli këtë betim, le të ndëshkohem me ligjet më të ashpra të luftës, dhe nëse tradhtoj qoftë i humbur gjaku im. BETOHEM!” ( Citim nga: “RREGULLORE E PËRKOHSHME E USHTRISË ÇLIRIMTARE TË KOSOVËS –ORGANIZIMI I JETËS SË BRENDSHME NË USHTRI”, e cila u ndryshua më vonë pa u pyetur fare ata që ishin betuar më parë dhe pa u mërzitur fare, se te shumë shqiptarë nga diaspora, teksti i këtij dokumenti kishte ndikuar që të përcaktoheshin dhe të vendosnin për të lënë punën dhe familjet në mërgim dhe për t’iu bashkuar radhëve të UÇK-së). Jeta edhe e këtyre dëshmorëve të kombit ishte një luftë e vazhdueshme, të cilën e kurorëzuan me lavdi. Dëshmorët jetuan dhe ranë ashtu si u ka hije vetëm bijve të vërtetë të popullit shqiptar që i lindi dhe Truallit Atëmëmëdhetar që i rriti! Komandant Zahir Pajaziti, i lindur nga babë Qerimi dhe nën Fatimja, bir besnik i Turanës galabiote-vendlindjes edhe të Justinianit, djalë trim, i palodhur, i afërt me popullin, ndër themeluesit e UÇK-së, njeri i aksioneve, tmerr për pushtuesit dhe tradhtarët e popullit, por i prenë hovin plumbat e armikut, të ndihmuar nga të pabesët, që nuk do të falen nga gjykatësi popull! Komandant Edmond Hoxha, i lindur nga babë Hysniu dhe nënë Nurija, birë besnik i Junikut kreshnik, me dell trimërie të ngjashëm me atë të Sylë Vokshit, i afërt me popullin dhe i ashpër me shkelësit e truallit atëmëmëdhetar, e shkriu jetën në fillet e saj, për të mirën e popullit që e lindi! Komandant Hakif Zejnullahu, i lindur nga babë Sabiti dhe nënë Qamilja, birë besnik i Llabit burrëror dhe liridashës, i gatshëm ku e lypte detyra, me tërë qenien në shërbim të çlirimit dhe të ribashkimit kombëtar. Për realizimin e aspiratave shekullore të popullit që e lindi, ishte i gatshëm që të futej në zjarr! Edhe këta tre dëshmorë, me qëndresën e tyre heroike që bënë ditën kritike, në përballje me qindra e qindra efektiva represive të pushtuesit, të cilët ishin të armatosur gjer në dhëmb, me mitralozë, snajper, autoblinda e helikopter, trasuan itinerarin që duhet të ndjekin shqiptarët, drejt realizimit të plotë të aspiratave të tyre shekullore, për të jetuar të ribashkuar, të lirë dhe me dinjitet në Atëmëmëdheun e tyre – Shqipërinë! Edhe këtyre tre dëshmorëve populli ua ka borxh, jo vetëm për t’ua marrë hakun, por për të jetësuar idealin e tyre, e ideali i tyre është çlirimi i plotë i trojeve shqiptare dhe ribashkimi i tyre në një shtet të vetëm - Shqipërinë! Me 31 Janar 2006, familja e Qerim Pajazitit nga Turana përbri Galabit (Orllanit), Besianë, familja e Hysni Hoxhës nga Juniku, Deçan dhe ajo e Sabit Zejnullahut nga Gurashi (Lladovc) Besianë, i kanë portat e shtëpive më të hapura se zakonisht. Ato presin bashkëluftëtarët e më të dashurve të tyre: Zahirit, Edmondit dhe Hakifit, por edhe të gjithë ata që ndjejnë dhembje për rënien e parakohshme të tyre. Edhe në këtë përvjetor të dhembjes dhe të krenarisë kombëtare, familjet e dëshmorëve, do t’i presin ballëhapur vizitorët nga të gjitha viset shqiptare . Me këtë rast, vetëm familjet e dëshmorëve, nuk e kanë konsumuar të drejtën e plotë për t’u krenuar me veprën heroike të bijve të tyre dëshmorë. Një soj i vizitorëve të këtyre familjeve, përkundër dhembjes dhe mallit që “ndiejnë” për dëshmorët, me plotë të drejtë janë të privuar nga e drejta për t’u krenuar me veprën Madhore të tyre. Ngase, jo vetëm se nuk e kanë quar deri në fund veprën për të cilën u flijuan dëshmorët, jo vetëm se lejojnë që të shkelet mbi gjakun e tyre, por edhe janë shndërruar në përfitues të luftës, duke e shfrytëzuar gjakun e dëshmorëve dhe sakrificat sublime të popullit për interesat e tyre karrieriste, përfituese dhe skajshmërisht meskine.