Złożenie funkcji
Z Wikipedii
Składanie funkcji (superpozycja) to operator dwuargumentowy, łączny, nieprzemienny, który zwraca wartość pewnej funkcji dla argumentu będącego wartością kolejnej funkcji. Precyzyjnie: dane są dwie funkcje, oraz , to ich złożeniem nazywamy funkcję , której wartości dane są wzorem: .
Funkcję (często po nadaniu oddzielnego oznaczenia) powstałą w wyniku złożenia nazywa się funkcją złożoną.
Zauważmy, że jeśli istnieje, to nie musi istnieć. Jest to możliwe wtedy, jeśli zbiory X = Z, wtedy . Oczywiście jest na ogół inną funkcją niż .
[edytuj] Przykład
Niech i . Wtedy:
- , natomiast
- .
Widzimy, iż funkcje oraz są różne.
[edytuj] Inne własności
Ponieważ ten operator jest łączny, zatem zachodzi , zatem uprawniony jest zapis .
Jeżeli , to można wykonać złożenie f samą ze sobą – otrzymaną funkcję oznacza się wówczas f2. Analogicznie, , itd. Dodatkowo funkcję f, dla której , czyli nazywamy inwolucją.
Tradycyjnie f2 jest czasami rozumiane w inny sposób: mianowicie jako . W szczególności umowa ta dotyczy funkcji trygonometrycznych, np. we wzorze: sin2x + cos2x = 1 zapis sin2x oznacza właśnie . Nie prowadzi to jednak do większych nieporozumień.
Składanie funkcji jest jednym z najważniejszych działań na funkcjach: na wielu interesujących zbiorach funkcji w naturalny sposób określa ono strukturę półgrupy lub grupy. Przykładem może tu być ΣX – grupa permutacji danego zbioru.