Wojna o Chaco
Z Wikipedii
| Wojna o Chaco | |||||||||||
| Konflikt: | |||||||||||
 Boliwia i Paragwaj przed wojną w 1932 roku |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
 Paragwaj |
 Boliwia |
||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
| José Félix Estigarribia | Hans Kundt | ||||||||||
| Siły | |||||||||||
| Straty | |||||||||||
Wojna o Chaco (1932–1935) - wojna pomiędzy Paragwajem a Boliwią o sporny obszar tzw. Gran Chaco, błędnie uważany za bogaty w ropę naftową.
Spis treści |
[edytuj] Przyczyny konfliktu
Mimo, że region Gran Chaco był rzadko zaludniony, to przejęcie kontroli nad przepływającą tędy rzeką Paragwaj dawałoby obydwu stronom konfliktu upragnione połączenie z Oceanem Atlantyckim (obydwa kraje zostały pozbawione dostępu do morza w wyniku przegranych wojen: Boliwia - wojny o Pacyfik, a Paragwaj - wojny potrójnego przymierza)
Ponadto odkrycie ropy u podnóża Andów zrodziło spekulacje o rzekomej roponośności Chaco. W poszukiwania tego surowca zaangażowały się dwie firmy Standard Oil (późniejszy Exxon), wspierany przez Boliwię oraz Shell Oil popierany przez Paragwaj.
Obydwa kraje powoływały się na swoje prawa do tego terenu jako pochodzące jeszcze z czasów kolonialnych, a arbitraż międzynarodowy nie przynosił rezultatów. W międzyczasie Pargawaj zaczął zagospodarowywać teren pod uprawę yerba mate, stając się wkrótce jej największym producentem.
Potyczki graniczne trwały od końca lat 20. i przerodziły się w otwartą wojnę w 1932, kiedy to armia boliwijska wykonując rozkazy prezydenta Daniela Salamanca, zaatakowała paragwajski garnizon w Vanguardia.
[edytuj] Działania wojenne
Obydwa kraje napotkały szereg utrudnień w prowadzeniu działań wojennych. Bagna i lasy, brak dróg, trudny klimat oraz olbrzymi obszar czyniły ten teren bardzo trudnym dla operacji wojskowych. Żołnierze i zwierzęta pociągowe były wielokrotnie dziesiątkowane przez choroby, ciągle brakowało żywności oraz innego rodzaju zaopatrzenia. Mimo tego przeciwnicy zdecydowali się toczyć "wojnę nowoczesną" (z użyciem lotnictwa i innego zawansowanego technicznie sprzętu) mimo, iż warunki terenowe jej nie sprzyjały.
Początkowo Boliwia posiadała przewagę, szczególnie w powietrzu (lotnictwo Boliwii liczyło około 60 maszyn). W jej dyspozycji znalazły się także niewielkie jednostki pancerne: 3 czołgi lekkie Vickers E oraz 2 tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI. Paragwaj w międzyczasie cierpiał na poważne braki funduszy i posiadał tylko nieliczne francuskie bombowce Potez 25A oraz myśliwce Wibault 73C. Sytuację poprawiła nieco sekretna pożyczka udzielona Paragwajowi przez Argentynę. Jednak i tak sytuacja w armii paragwajskiej była tragiczna, jako że kraj ten prawie nie posiadał regularnej armii w czasie pokoju i dlatego był do wojny całkowicie nie przygotowany. Doszło nawet do tego, że podczas pierwszych walk Paragwajczycy byli uzbrojeni jedynie w maczety oraz jeden karabin Mausera na od 3 do 7 ludzi.
Jak na ironię taki stan rzeczy okazał się korzystniejszy dla Paragwaju. Podczas, gdy Boliwia wydawała ogromne sumy na nowczesne uzbrojenie, takie jak ciężkie haubice, chłodzone wodą ciężkie karabiny maszynowe, czołgi, to paragwajscy "nowicjusze wojenni" dozbrajali się w tanią broń argentyńską, a co ważniejsze ich uzbrojenie było lekkie i łatwe do transportu (np. moździerze czy ręczne karabiny maszynowe Madsena). To sprawiło, że błota, nieprzebyte drogi i upalny klimat Chaco stały się sprzymierzeńcami Paragwajczyków. Moździerze, granaty i lekka broń automatyczna zdominowały całkowicie pola bitew, a Boliwia, mimo przewagi jakościowej w sprzęcie, nie była w stanie przechylić zwycięstwa na swoja stronę. Nawet gdy Paragwaj już całkowicie wyczerpał swoje środki finansowe, potrafił skutecznie korzystać ze zdobycznego boliwijskiego sprzętu, w tym czołgów, który już wkrótce stanowił większość jego uzbrojenia.
[edytuj] Charakter wojny
Duże znaczenie dla obu armii mieli najemnicy. Szef sztabu generalnego Boliwii - gen. Hans Kundt (de facto dyktator kraju) był niemieckim weteranem z I wojny światowej. Chilijscy najemnicy oraz czeska misja wojskowa doradzały Boliwijczykom na polu bitwy. W służbie paragwajskiej znajdowało się dwóch "białych" rosyjskich generałów, którzy uciekli z Rosji po przegranej z bolszewikami, byli to gen. Biełajew (poprzednio członek sztabu gen. Wrangla) oraz gen. Ern. Pod koniec wojny armię paragwajską szkoliła i wyposażała włoska misja wojskowa.
Podczas, gdy Boliwijczycy stosowali europejską taktykę wojskową, Paragwajczycy stworzyli swoją własną strategię walki, która opierała się na doświadczeniach rodzimych dowódców (którzy mogli poznać błędy Europejczyków, służąc jako ochotnicy w wojskach francuskich w czasie I wojny światowej). Najwybitniejszym dowódcą okazał się paragwajski genarał a później marszałek José Félix Estigarribia. Z mistrzostwem potrafił wykorzystać znajomość terenu Indian Guarani, służących w paragwajskiej armii i zaszczepić duch braterstwa pomiędzy żołnierzami. Starał się unikać wojny w okopach, jako statycznego starcia, preferował natomiast manewr i wielokrotnie dzięki temu doprowadzał do okrążenia i zniszczenia przewyższających go liczebnie sił boliwijskich.
Taktyka stosowana przez Kundta okazała się bezużyteczna wobec śmiałych poczynań Estigarribii, który obchodził umocnienia i okopy boliwijskie, doprowadzając wielokrotnie do odcięcia przeciwników (taktyka ta przynosiła znakomite efekty o czym świadczy liczba 30 tys. Boliwijczyków, którzy znaleźli się w niewoli, podczas gdy w Boliwii znajdowało się tylko 3 tys. Paragwajczyków). Duże zasługi dla Paragwajczyków poczynili rosyjscy generałowie. Biełajew i Ern zaprojektowali szereg ziemnych umocnień. Były to umocnione "wyspy" oporu, w skład których wchodziły moździerze, karabiny maszynowe, druty kolczaste i miny. "Wyspy" te wzajemnie się ubezpieczały i uzupełniały swoje pola ostrzału tak, że Boliwijczycy często znajdowali się w krzyżowym ogniu, będąc wobec niego bezradnym.
[edytuj] Wyczerpanie stron konfliktu
Boliwijskie siły pancerne okazały się bezużyteczne w tym terenie, który porastał busz i tzw. quebracho i ciągle były uzależnione od piechoty, która musiała im torować drogę. Ponadto zaopatrzenie w ogromne ilości wody i benzyny napotykało na trudności w tym bezdrożnym obszarze. Bardzo wysokie temperatury powodowały, że załogi czołgów boliwijskich musiały otwierać wszystkie włazy w swoich pojazdach. Paragawajczycy wkrótce zaczęli to wykorzystywać, łatwo doprowadzali do otoczenia czołgów a następnie niszczyli je granatami.
Mimo, że Boliwia posiadała całkowite panowanie w powietrzu, to indolencja jej dowództwa doprowadziła do tego, że lotnictwo pozostawało źle wykorzystywane. Ignorowano całkowicie dane ze zwiadu lotniczego, który był tak ważny w tym trudnym terenie. Boliwijczycy wykorzystywali swoje lotnictwo do zaopatrywania okrążonych oddziałów, jednak mocny ostrzał Pargawajczyków paraliżował zrzuty i nie były one zbyt skuteczne. Niezwykle rzadko dochodziło też do walk powietrznych. Do 1935 obie walczące strony straciły 30 samolotów wszystkich typów, a więc skala działań była bardzo niewielka.
Paragwaj wychodził zwycięsko niemal ze wszystkich starć w tej wojnie, było to spowodowane głównie lepszym dowodzeniem oraz lepszą znajomością terenu. Ponadto armia paragwajska posiadała lepsze morale, czego nie można powiedzieć o armii boliwijskiej (główną część tej armii stanowili Indianie pozostający pod dowództwem "białych" co powodowało ich zniechęcenie do walki, którą traktowali jako prywatną wojnę boliwijskiej i "białej" elity rządowej). Ograniczeniem armii paragwajskiej było jedynie ubóstwo kraju i permanentny stan braku zaopatrzenia. Po 1932 prawie wszystkie paragwajskie ciężarówki, artyleria i broń ręczna były zdobyte na Boliwijczykach. W 1935 Paragwaj opanował większość spornego terenu.
Długotrwały konflikt doprowadził do niemal zupełnego wyczerpania obydwu krajów. Życie straciło od 80 do 100 tys. ludzi (większość z nich padła ofiarą rozmaitych chorób tropikalnych, 57 tys. z nich stanowili Boliwijczycy). Szczególnie krwawa była bitwa o Ayala, 4-5 lipca 1933 (drugi atak na Nanawa). Paragwaj musiał żywić i ubierać około 30 tys. jeńców, co było bardzo dużym obciążeniem. Wojska paragwajskie zostawiły za sobą znane lasy i na ich drodze znalazły się teraz boliwijskie góry. Paragwaj posiadał także zbyt małe rezerwy ludzkie, aby wytrzymać jeszcze jakiekolwiek straty. Boliwia zdawała się być niewyczerpana pod względem nowego materiału ludzkiego na rekrutów, ale liczne przegrane całkowicie pogrążyły dowództwo wraz z gen. Kundtem ponadto jej armia była całkowicie zdemoralizowana. Obie strony były zdesperowane, ale desperacja miała swoje granice, które zostały w tym czasie już osiągnięte.
[edytuj] Koniec wojny
Zawieszenie broni zostało zawarte 12 czerwca 1935, a w 1938 został zawarty w Buenos Aires ostateczny traktat pokojowy. Obydwie strony zgodziły się na międzynarodowy arbitraż. Ambasadorowie innych państw Ameryki Południowej pełniący funkcje arbitórw przyznali Paragwajowi większość spornego terytorium (około 3/4 terenu). Boliwia otrzymała jedynie wąski, bagnisty i bezużyteczny korytarz do rzeki Paragwaj. Otrzymała także przywileje kolejowe i tranzytowe na terytorium Paragwaju, który zaoferował je dobrowolnie.
Natomiast miraż naftowego bogacta prysł ostatecznie, gdy nie odkryto tu żadnych złóż. Tak więc wojna ta okazała się jedynie niepotrzebnym przelewem krwi, ludzi którzy oddawali swe życie za kawałek nieprzyjaznego i nieprzydatnego terenu.
