Tunel średnicowy w Warszawie
Z Wikipedii
Tunel średnicowy w Warszawie - kolejowy tunel średnicowy o całkowitej długości 2310 metrów poprowadzony pod centrum Warszawy na trasie linii średnicowej łączącej trzy główne dworce kolejowe: dworzec Centralny, dworzec Wschodni i dworzec Zachodni. Wewnątrz podwójnego tunelu biegną dwa tory linii dalekobieżnej (od strony północnej) i dwa tory linii podmiejskiej. Długość właściwego tunelu, liczona od stacji Powiśle do stacji Śródmieście, wynosi 1175 metrów.
Tunel od wschodu zaczyna się na Powiślu za przystankiem kolejowym Warszawa Powiśle (patrząc od strony mostu średnicowego), drugi koniec tunelu znajduje się na Woli, na wysokości przystanku WKD Warszawa Ochota. Na jego trasie znajdują się podziemne dworce: Centralny i Warszawa Śródmieście; na wysokości ulicy Marszałkowskiej przecina leżącą poniżej linię warszawskiego metra.
Poza głównymi wlotami tunel w swojej części między stacją Warszawa Śródmieście a Powiślem posiada cztery wyjścia osobowe: dwa ewakuacyjne oraz dwa awaryjne. Wyjścia ewakuacyjne wychodzą: w przejściu podziemnym pod rondem Dmowskiego (drzwi) oraz przy Muzeum Narodowym w pobliżu ronda de Gaulle'a (metalowa klapa w chodniku od frontu dawnego budynku Komitetu Centralnego). Wyjścia awaryjne znajdują się na rondzie Dmowskiego oraz w Alejach Jerozolimskich na przeciwko sklepu Smyk (obmurowane kraty w chodniku).
[edytuj] Historia
Koncepcję budowy płytkiego tunelu, mającego połączyć dworce Warszawę Główną i Warszawę Terespolską, przedstawili już w 1884 roku inżynierowie Rohan i Zieliński. W lipcu 1919 roku Sejm podjął uchwałę o budowie linii średnicowej, w skład której miał wejść Most Średnicowy na Wiśle, cztery tory oraz tunel. Jego projekt zatwierdzono w 1921 roku i trzy lata później rozpoczęto jego budowę. Uroczyste otwarcie tunelu średnicowego nastąpiło 2 września 1933 roku. 15 grudnia 1936 roku, po zakończeniu elektryfikacji Warszawskiego Węzła Kolejowego, tunelem przejechał pierwszy pociąg elektryczny.
Podczas II wojny światowej tunel został bardzo zniszczony. Po szybkiej odbudowie w 1948 roku zakończono budowę komory dalekobieżnej (dodatkowe dwa tory). Uroczyste otwarcie kompletnego, czterotorowego tunelu miało miejsce w czerwcu 1949 roku. Docelowy układ komunikacyjny linii średnicowej wraz z przystankami Śródmieście, Powiśle i Stadion oddano do użytku w 1963 roku.
W 2003 roku, w związku z bardzo złym stanem technicznym tunelu (pociągi na tym odcinku muszą zwalniać do 20 km/h) podjęto decyzję o generalnym remoncie, który rozpoczął się 1 lipca 2006 roku. Aktualnie remontowana jest część podmiejska tunelu. Część dalekobieżna ma zostać wyremontowana w 2007 roku. Remont przewiduje m.in. wymianę podtorza na płytę żelbetową z ułożeniem nawierzchni niekonwencjonalnej, nowy system odwodnienia torowiska i konstrukcji nośnej tunelu, nowy układ okablowania dla potrzeb energetycznych i urządzeń sterowania ruchem pociągów, nowoczesne zabezpieczenie przeciwpożarowe wraz z budową nowej instalacji hydrantowej i instalacji oddymiających, dróg ewakuacyjnych, naprawę otuliny konstrukcji nośnej tunelu oraz zabezpieczenie tunelu przed drganiami i hałasem.
