Tramwaje w Legnicy

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Tramwaje w Legnicy kursowały w latach 1888-1969 (według innych źródeł 1882-1968).

W 1878 i ponownie 1881 odrzucono w Legnicy plany wprowadzenia tramwaju parowego, a w 1896 - gazowego, od 1888 (lub 1882) kursował po linii okrężnej łączącej dwoma różnymi drogami dworzec i Rynek tramwaj konny. Ostatecznie 22 czerwca 1896 udzielono firmie Felix Singer & Co. z Berlina, która posiadała już wówczas sieć tramwaju w Bambergu, koncesji na budowę wąskotorowego (1000 mm) tramwaju elektrycznego. Pierwszą linię tramwajową w liczącej wówczas 50 000 mieszkańców Legnicy otwarto 21 stycznia 1898 po dokonanym 18 stycznia odbiorze technicznym. Początkowo zbudowano cztery trasy:

okrężną, z dworca kolejowego przez pl. Wilsona (Breslauer Platz), ul. Witellona i Skarbka (Gartenstr.), Rynek (Ring), Złotoryjską (Goldberger Str.), Hutników (Grenadierstr.), Chojnowską (Haynauer Str.), Rynek, Grodzką (Burgstr.) i Nową (Glogauer Str.) do dworca
z placu Słowiańskiego (Friedrichplatz), Mickiewicza (Luisenstr.), Łukasińskiego (Schützenstr.) i Jaworzyńską (Jauerstr.) do gospody "Dornbusch"
z placu Wilsona (Breslauer Platz) przez Wrocławską (Breslauer Str.) do cmentarza komunalnego (naprzeciw którego wzniesiono zajezdnię)
z Rynku przez ulice św. Jana (Johannisstr.), Partyzantów (Kohlmarkt), Rycerską (Ritterstr.) i Ściegiennego (Hedwigstr.) do ul. Skłodowskiej-Curie (Lübenerstr.)

Sieć tramwajowa w Legnicy.
Kolorem czerwonym oznaczono torowiska powstałe przed 1945, linią przerywaną zlikwidowane przed 1945, fioletowym - powstałe po 1945.

Cała sieć liczyła 8,5 km toru, tabor składał się z 18 wagonów motorowych i 5 doczepnych. Początkowo linia okrężna kursowała do 7,5 minuty, zaś pozostałe o 10 minut. Przedsiębiorstwo tramwajowe notowało jednak duże straty w związku z długoletnim zastojem liczby mieszkańców (odpływ siły roboczej do Wrocławia i Berlina). W związku z tym 31 stycznia 1900 zawieszono ruch na krótkiej linii do ul. Skłodowskiej-Curie i nie uruchomiono jej już ponownie. W marcu 1901 ruch wstrzymano na całej sieci na pięć dni. W 1903 tendencja się zmieniła i tramwaj zaczął być dochodowy.

W 1911 zastąpiono w wagonach odbierak pałąkowy przez odbierak typu lira, a w latach 30. przez pantografowy. 9 maja 1913 przedłużono linię na południe z Dornbusch do gospody Tivoli w okolicy ul. Wielogrórskiej w Przybkowie (Prinkendorf), zaś 29 sierpnia tegoż roku linię w kierunku cmentarza do gospody Musentempel w przedmieściu Piekary Wielkie (Groß-Beckern). W latach 1923-1924 kursowanie tramwajów ponownie zawieszono. W końcu lat 20. zamknięto ruch w ul. Hutników, a w 1937 przedłużono linię w ul. Złotoryjskiej do pl. Łużyckiego (Logauplatz). W 1940 wprowadzono numerację linii. Odtąd kursowały trzy linie:

dworzec - pl. Słowiański - Złotoryjska - pl. Łużycki
Piekary Wielkie - pl. Wilsona - dworzec - Grodzka - Chojnowska
dworzec - pl. Słowiański - Dornbusch - Tivoli

Po zdobyciu miasta przez Armię Radziecką w 1945 i przejęciu przez Polskę nie uruchomiono początkowo (do kwietnia 1946 lub do 1954) linii z dworca przez Grodzką i Chojnowską, a także, ze względu na zniszczony most, końcowego odcinka linii do Tivoli. W latach 1961-1963 remontowano uszkodzoną w wyniku działań wojennych zajezdnię i tymczasowo zastąpowały ją tory odstawcze i baraki koło dworca kolejowego. W 1952 zbudowano przedłużenie linii z pl. Łużyckiego w kierunku Huty, w początku lat 60. ponownie ją wydłużono, a w 1961 w okolicy dworca pętlę przez Skarbową, pl. Mariacki i Pocztową.

9 kwietnia 1969 r. na trasę po raz ostatni wyruszyły tramwaje liniowe, stąd też datę tą niektórzy wymieniają jako dzień likwidacji tramwajów w Legnicy. 13 lipca 1969 o godz. 13:00 z zajezdni przy ul. Wrocławskiej wyruszył specjalny, ostatni tramwaj, którego przejazd po całej sieci stanowił uroczystośc pożegnalną legnickiej sieci tramwajowej.

[edytuj] Bibliografia

Siegfried Bufe Straßenbahnen in Schlesien, Stuttgart 1976, ISBN 3-87943-424-7
Tadeusz Rollauer 60 lat Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Legnicy, Legnica 2005