Sygryda Storråda
Z Wikipedii
Sygryda Storråda, Świętosława (szw. Sigrid Storråda, w Danii jako Gunhild czyli Gunhilda, po słowiańsku Świętosława) (ur. między 960 - 965 lub 968 - 972,zm. po 1016). Królowa Danii i Szwecji, córka Mieszka I i prawdopodobnie Dobrawy, siostra Bolesława Chrobrego.
Data urodzin niepewna. Niepewne również imię, znana jest jego wersja skandynawska - Sygryda. Jej przydomek Storråda oznacza osobę "mocną w słowach", dumną. Przypuszczenie, że jej słowiańskie imię brzmiało Świętosława, opiera się na tym, że tak nazwano jedną z jej córek.
Pomiędzy rokiem 980 a 984 ojciec wydał ją za Eryka Zwycięskiego, króla Szwecji. Najprawdopodobniej było to małżeństwo polityczne, wymierzone przeciw Danii, które miało umożliwić Mieszkowi umocnienie swej władzy na Pomorzu Zachodnim. Jedynym znanym dzieckiem z tego małżeństwa był Olaf Skötkonung, późniejszy król Szwecji. Sygryda owdowiała około 995 roku. Olaf sprawował już wówczas pełnię władzy. Królowa doprowadziła w tym czasie do zawarcia sojuszu szwedzko-duńskiego wymierzonego przeciw Norwegii pieczętując go swoim małżeństwem z królem Danii Swenem Widłobrodym, który powrócił z wygnania. Małżeństwo to zostało zawarte około 996 roku. Z tego związku urodziło się co najmniej pięcioro dzieci, w tym dwaj kolejni duńscy królowie: Harald II Svensson i Kanut II Wielki oraz trzy córki, w tym wspomniana już Świętosława. Gdy Swen, pod koniec swojego życia, wypędził żonę, schroniła się ona u brata, Bolesława Chrobrego w Polsce. Po śmierci duńskiego króla Swena ich synowie Harald i Kanut przybyli do Polski prosząc ją aby wróciła do Danii. Ostatnim pewnym faktem z jej życia jest powrót do Danii. Prawdopodobnie żyła jeszcze w 1016 roku. Miejsce i data śmierci nieznane.
Uwieczniono ją w XII-wiecznej sadze, jako jedną z osób, które doprowadziły do śmierci króla Norwegii Olafa Trygwasona.
Bibliografia
- Balzer O., Genealogia Piastów, Kraków 1895.
- Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 1, 35 i 38.
- Grabski A. F., Bolesław Chrobry. Zarys dziejów politycznych i wojskowych, Warszawa 1964.
- Jasiński K., Rodowód pierwszych Piastów, Warszawa-Wrocław (1992).
