Stanisław Zarakowski
Z Wikipedii
Stanisław Zarako-Zarakowski (ur. 7 listopada 1907 w Swołnej na Witebszczyźnie, zm. 11 kwietnia 1998 w Warszawie) – polski generał brygady/szeregowy, prokurator wojskowy, naczelny prokurator wojskowy od 2 lipca 1950 do 19 kwietnia 1956. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, członek PZPR. Od 1947 używał jedynie drugiego członu nazwiska.
Syn Stanisława i Heleny z d. Samonowicz. Po rozparcelowaniu majątku Zarakowskich w 1917 przenieśli się do Dryssy, następnie Kobrynia. Od 1928, z przerwą w latach 1930-1933, do 1935, studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Słuchacz Szkoły Podchorążych Oficerów Piechoty w latach 1932-1933.
Po zakończeniu kształcenia pracował na stanowisku rewidenta w Spółdzielni Rolniczej w Wilnie (1935-1937), a następnie jako młodszy rewident Okregowej Izby Kontroli w Wilnie (do 1939).
Zmobilizowany do Wojska Polskiego 24 sierpnia 1939 w stopniu podporucznika. Brał udział w wojnie obronnej Polski 1939 r., m.in. w walkach 85. pp 19. DP pod Piotrkowem Trybunalskim oraz walkach Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" do 5 grudnia 1939. Po kapitulacji pod Łukowem udało mu się przedostać do Wilna.
Pracował w Wilnie jako administrator hotelu komunalnego, buchalter sekcji pomocy Polakom przy Litewskim Czerwonym Krzyżu (1940-1942) oraz jako robotnik budowlany. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna w lutym 1945 pracował jako główny buchalter w Instytucie Geologicznym.
Zaciągnął się ochotniczo do Wojska Polskiego 2 lutego 1945. Był kolejno:
- oficerem śledczym Naczelnej Prokuratury Wojskowej (9 lipca 1945 – 19 lutego 1946)
- prokuratorem Wojskowej Prokuratury Okregowej nr V w Krakowie (19 lutego 1946 – 18 marca 1947)
- I zastępcą prezesa Naczelnego Sądu Wojskowego (18 marca 1947 – 27 czerwca 1947)
- zastępcą naczelnego prokuratora wojskowego (27 czerwca 1947 – 8 października 1948)
- zastępcą szefa Departamentu Służby Sprawiedliwości Ministerstwa Obrony Narodowej (8 października 1948 – 1 lipca 1950).
Naczelny prokurator wojskowy od 2 lipca 1950. Główny oskarżyciel w tzw. procesie generałów, a także oskarżyciel w procesach oficerów Wojska Polskiego II RP, Kazimierza Pużaka, Czesława Kaczmarka, polityków PSL po referendum ludowym w 1946 i członków kurii krakowskiej.
Według ustaleń IPN to właśnie Zarakowski wydał nakaz wydania wyroku skazującego na śmierć rotmistrza Witolda Pileckiego.[brak źródła]Generał brygady od 1953. Przeniesiony do rezerwy 19 kwietnia 1956.
Po zwolnieniu ze służby pracował jako zastępca dyrektora Centralnego Zarządu Obrotu Produktami Naftowymi w latach 1956-1957, i naczelnik Wydziału Prawnego Ministerstwa Handlu Zagranicznego i Centralnego Zarządu Ceł (1957-1968).
Przeszedł na emeryturę 30 kwietnia 1968.
W 1991 zdegradowany do stopnia szeregowego.
Komisja Mazura w swoim sprawozdaniu z 1957 obciążyła Zarakowskiego odpowiedzialnością za wiele czynów związanych z nadużyciem władzy. Pisząc w Gazecie Polskiej o śmierci Zarakowskiego Lidia Wójcik stwierdziła, że umarł krwawy prokurator Stanisław Zarakowski. [1]
[edytuj] Przypisy
- ↑ Gazeta Polska (tygodnik), 16 lutego 2000
[edytuj] Bibliografia
- Krzysztof Szwagrzyk, Prawnicy czasu bezprawia: sędziowie i prokuratorzy wojskowi w Polsce 1944-1956, Kraków, Wrocław 2005, Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, ISBN 83-88385-65-8
Jan Mastalerz • Henryk Holder • Antoni Skulbaszewski • Stanisław Zarakowski • Marian Ryba • Lucjan Czubiński • Kazimierz Lipiński • Józef Szewczyk • Henryk Kostrzewa
