Stanisław Kostka Łukomski
Z Wikipedii
Stanisław Kostka Łukomski (ur. 21 października 1874 r., zm. 28 października 1948 r.) - polski duchowny katolicki, w latch 1926-1948 biskup łomżyński.
Urodził się we wsi Borek, parafia Sadki w archidiecezji gnieźnieńskiej. Został wyświęcony na kapłana 24 lutego 1898 r., zaś mianowany biskupem pomocniczym arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego (ze stolicą tytularną Sicca Veneria) 8 marca 1920 r. Po śmierci kardynała Edmunda Dalbora w 1926 r. przez krótki czas zarządzał archidiecezją jako wikariusz kapitulny. 24 czerwca 1926 r. został biskupem łomżyńskim. Koordynował pracę diecezjalnej Akcji Katolickiej, przyczynił się do rozbudowy katedry. Pełnił także funkcję sekretarza Konferencji Episkopatu Polski. W 1948, jako nieprzejednany przeciwnik władz komunistycznych był najpoważniejszym kandydatem na urząd arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski, opróżniony po śmierci prymasa Augusta Hlonda. Jednak już 28 października 1948 biskup Łukomski zginął w wypadku samochodowym, którego niejasne okoliczności każą podejrzewać intencjonalne działanie Urzędu Bezpieczeństwa.[1]
Został pochowany w katedrze łomżyńskiej.
| Poprzednik Romuald Jałbrzykowski |
 |
Biskup łomżyński 1926 - 1948 |
|
Następca Czesław Falkowski |
