Stan Smith
Z Wikipedii
Stan Smith, właść. Stanley Roger Smith (ur. 14 grudnia 1946 w Pasadenie, Kalifornia), tenisista amerykański.
Studiował na University of Southern California i reprezentował tę uczelnię w rozgrywkach tenisowych, sięgając po tytuł mistrza akademickiego USA w grze pojedynczej (1968) oraz dwukrotnie w grze podwójnej (w parze z Bobem Lutzem, 1967 i 1968).
Na przełomie dwóch tenisowych epok - ery amatorskiej i ery "open" - osiągał dobre wyniki zarówno w singlu, jak i deblu; wygrał łącznie 100 turniejów w obu specjalnościach tenisowych. W grze pojedynczej wygrywał Wimbledon w 1972 (po finałowym sukcesie nad Ilie Nastase), rok wcześniej doznał porażki w meczu finałowym na tym turnieju; zdobył także singlowy tytuł na US Open w 1969 i 1971. Wyniki te ugruntowały jego pozycję w ścisłej czołówce światowej - w latach 1970-1976 klasyfikowany w czołowej dziesiątce na świecie, w tym jako nr 1 w 1972; 1967-1980 figurował w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (nr 1 w 1969 i 1971-1973).
Jako deblista wygrywał US Open w 1968 (zarówno w kategorii "open", jak i wśród amatorów), 1974, 1978 i 1980; 1971 i 1979 przegrywał mecze finałowe. Ponadto ma na koncie wygraną deblową na Australian Open w 1970. Na Wimbledonie czterokrotnie przegrywał w finałach konkurencji debla (1972, 1974, 1980, 1981), na French Open dwukrotnie (1971, 1974). Jego najczęstszym partnerem deblowym był Bob Lutz, dobre wyniki osiągał również z Erikiem van Dillenem.
1968-1979 i ponownie w 1981 reprezentował USA w Pucharze Davisa, przyczyniając się do ośmiu sukcesów Amerykanów. W 1987 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
