Sobór Konstantynopolitański II
Z Wikipedii
Sobór konstantynopolitański II - zwołany w 553 przez cesarza Bizancjum Justyniana (527-565) w celu osiągnięcia jedności z monofizytami, którzy przeważali na znacznym obszarze Syrii, Etiopii i Egiptu.
Cesarz, pragnąc zjednoczyć Cesarstwo wokół idei "jedno cesarstwo - jedna religia", dążył do przywrócenia do jedności kościelnej monofizytów. Cel ten chciał osiągnąć poprzez reinterpretację lub rewizję stwierdzeń dogmatycznych przyjętych przez sobór chalcedoński w taki sposób, aby definicje dogmatyczne soboru w Chalcedonie stały się możliwe do przyjęcia dla monofizytów. W tym celu w 544 roku potępił tak zwane Trzy Rozdziały, czyli pisma trzech teologów antiocheńskiej szkoły teologicznej - Ibassa z Edessy, Teodoreta z Cyru i Teodora z Mopsuestii, którzy swoim nauczaniem przygotowali grunt pod orzeczenia dogmatyczne soboru chalcedońskiego.
Chcąc nadać powagi swoim postanowieniom, cesarz skłonił papieża Wigiliusza do wydania w 548 roku tak zwanego Wyroku-Iudicatum, potępiającego Trzy Rozdziały. Warto dodać, że miasto Rzym znajdowało się wtedy pod panowaniem Bizancjum. Wywołało to powszechne oburzenie w Kościołach na Zachodzie, więc wkrótce papież wycofał swoje poparcie dla Iudicatum. W tej sytuacji cesarz Justynian doszedł do wniosku, iż jedyną instytucją mającą wystarczający autorytet, aby przeforsować jego polityczno-religine plany, jest sobór powszechny.
Sobór taki zwołany przez cesarza zebrał się w Konstantynopolu 3 maja 553 roku. Zgromadził 166 ojców wybranych przez cesarza, w tym 18 wybranych z Zachodu. Potępiono na nim Trzy Rozdziały, Orygenesa ( w tym teorię preegzystencji dusz[1]) oraz papieża Wigiliusza (ale nie Kościół Rzymski). Cesarz nakazał skreślić jego imię z wykazu papieży. Papież Wigilusz, mimo iż przebywał w tym czasie w Konstantynopolu, nie stawił się na znak protestu na wezwanie ojców soborowych, jednakże w grudniu 553 roku cesarz zmusił go do podpisania akt soboru i dopiero wtedy pozwolił wrócić do Italii. Sobór ten, mimo że jest uznawany przez większość wyznań chrześcijańskich, nie cieszy się wielkim autorytetem, historycy Kościoła mówią o nim z zakłopotaniem.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t.8, Polskie Media Amer.Com, str. 303, ISBN 83-7425-033-X.
