Rudolf Żagański
Z Wikipedii
Rudolf Żagański (ur. pomiędzy 1411 a 1418, zm. 18 września 1454, Chojnice) – książę żagański w latach 1439-1454, współrządy z braćmi.
Rudolf był drugim pod względem starszeństwa synem Jana I Żagańskiego i Scholastyki Saskiej. Nie wiadomo kiedy dokładnie się urodził, w chwili śmierci ojca (1439) był już jednak pełnoletni.
W 1449 r. dziedzictwo Jana I zostało podzielone pomiędzy jego synów. Rudolf wraz z Baltazarem otrzymali część księstwa z Żaganiem, a Janowi II i Wacławowi przypadła ziemia przewoska.
W 1450 r. Rudolf udał się wraz ze starszym bratem na pielgrzymkę do Rzymu. Ślubował tam walczyć za wiarę chrześcijańską, co świadczyło o jego mocnym zaangażowaniu religijnym. Znajduje to też potwierdzenie w źródłach pisanych, a dokładnie w "Kronice opatów żagańskich", gdzie jest określany jako człowiek pobożny.
W 1454 r. opowiedział się w wojnie trzynastoletniej po stronie zakonu krzyżackiego. Zebrawszy około 1900 zbrojnych pieszych i konnych udał się do Świdwina w Prusach. Nie był jedynym księciem śląskim walczącym po stronie zakonu. Obok czeskiego wodza Bernarda Szumborskiego dowodził wojskami zakonnymi w bitwie pod Chojnicami, gdzie polskie pospolite ruszenie poniosło kompletną klęskę. W bitwie zginęło około 3000 osób po stronie polskiej, a około 300 rycerzy dostało się do niewoli. Rudolf bitwy nie przeżył – zginął 18 września 1454 w początkowej jej fazie, po zdecydowanej szarży polskiej ciężkiej kawalerii. Nie wiadomo, gdzie został pochowany.
Po śmierci Rudolfa, w związku z jego bezpotomnością, prawa do jego władztwa przejął starszy brat Baltazar, co spotkało się z niezadowoleniem ze strony młodszego brata Jana II.
