Rewolucja kubańska
Z Wikipedii
Rewolucja kubańska lat 1956-1959 skierowana była przeciwko trwającej od roku 1952 dyktaturze Fulgencio Batisty.
Zdecydowane działania przeciw dyktaturze gen. Batisty zostały podjęte przez niewielką grupę działaczy demokratycznych zorganizowana przez młodego adwokata Fidela Castro Ruz.
26 lipca 1953 r. wraz z niewielką grupą podjął on atak na koszary Moncada w Santiago. Akcja skończyła się totalną klęską - aresztowaniem i skazaniem Castro na 11 lat więzienia, z którego został zwolniony po 2 latach i udał się na emigrację do USA i Meksyku.
Podczas pobytu w Meksyku w 1955 Castro założył Ruch 26 lipca i zaczął organizować oddziały partyzanckie do ponownego podjęcia walki z reżimem Batisty. Drugą próbę obalenia dyktatora Castro podjął 2 grudnia 1956 r. kiedy to jego partyzanci wylądowali na wyspie i, podobnie jak 3 lata wcześniej, zostali rozgromieni przez wojska rządowe. Castro, ze słynnymi później dwunastoma towarzyszami, znaleźli schronienie w niedostępnych górach Sierra Maestra.
Po uzyskaniu poparcia miejscowej ludności oraz innych ugrupowań opozycyjnych, w połowie roku 1958, partyzanci Ruchu 26 lipca przystąpili do otwartej walki.
Z początkiem następnego roku (8 stycznia 1959) oddziały Castro wkroczyły do Hawany, w czym niewatpliwie dopomógł im wewnętrzny rozkład reżimu Batisty, będący skutkiem puczu gen. Cantilli.
Premierem został początkowo opozycyny demokrata Cardona, pozbawiony jednak tego stanowiska w połowie lutego przez autentycznie popieranego przez ludność przywódcę partyzanckiego El Comandante - Fidela Castro.
