Rada Regencyjna
Z Wikipedii
Rada Regencyjna Królestwa Polskiego to powołany 12 września 1917 roku przez okupujące Królestwo Kongresowe Niemcy i Austro-Węgry kolegialny organ mający oficjalnie sprawować władzę zwierzchnią nad powołanym na mocy aktu 5 listopada Królestwem Polskim zależnym od okupantów. Powstała na podstawie patentu w sprawie władzy Państwowej w Królestwie Polskim wydanego 15 września 1917.
W jej skład wchodzili: książę Zdzisław Lubomirski, abp warszawski Aleksander Kakowski i hrabia Józef Ostrowski. Kancelarię Rady stanowił Gabinet Cywilny. Kierował nim sekretarz Rady ks. prałat Zygmunt Chełmicki.
Regenci powołali pierwszy polski rząd pod prezesurą Jana Kucharzewskiego, który przejął od Komisji Przejściowej Tymczasowej Rady Stanu, przekazane przez okupantów działy administracji. W pierwszym okresie istnienia Królestwa Polskiego polskie było sądownictwo, szkolnictwo, służba zdrowia i administracja.
Rada Regencyjna 7 października 1918 roku ogłosiła niepodległość Polski, a pięć dni później pozbawiła generał-gubernatora warszawskiego Beselera naczelnego dowództwa nad wojskiem polskim. 25 października powołano rząd Józefa Świeżyńskiego, który jako pierwszy nie starał się o akceptację władz okupacyjnych niemieckich i austro-węgierskich.
Rada Regencyjna 11 listopada 1918 roku przekazała naczelne dowództwo nad wojskiem polskim brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu, następnego dnia powierzyła mu misję stworzenia rządu, ale wobec nacisków opinii publicznej zrezygnowała z tego zamiaru i 14 listopada 1918 r. rozwiązała się mocą własnego dekretu. Na podstawie dekretu Rady Regencyjnej władzę zwierzchnią w Królestwie Polskim przejął Józef Piłsudski. W dniach od 14 do 22 listopada 1918 r. Józef Piłsudski był z formalno-prawnego punktu widzenia Regentem Królestwa Polskiego, mimo że nigdy takiego tytułu nie użył. Dopiero 22 listopada przyjął urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa i zmienił nazwę państwa z Królestwa Polskiego na Republikę Polską.
Zobacz też: historia Polski.
