Proces prawników

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Proces prawników (znany także jako proces USA vs. Josef Altstötter i inni) - trzeci z 12 procesów norymberskich, które odbyły się przed Amerykańskimi Trybunałami Wojskowymi po zakończeniu procesu głównych zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Na ławie oskarżonych zasiedli członkowie hitlerowskiego wymiaru sprawiedliwości i niemieccy prawnicy, którzy współpracowali z władzami III Rzeszy. Proces przeprowadzono w dniach 5 marca - 4 grudnia 1947.

[edytuj] Ława oskarżonych

Oskarżonych zostało 16 niemieckich prawników, z czego 9 pracowało w hitlerowskim Ministerstwie Sprawiedliwości (pozostali pełnili funkcje w tzw. Sądach Specjalnych i w Trybunałach Ludowych). Głównym zarzutem było przygotowanie i sankcjonowanie nazistowskiego programu "czystości rasowej", przez wprowadzenie rasistowskiego ustawodawstwa i udział w prześladowaniu "ras niższych". Członkowie Sądów Specjalnych i Trybunałów Ludowych odpowiadali za niesprawiedliwe i przesadnie surowe traktowanie obywateli państw alianckich, którzy z pogwałceniem prawa zostali przez te organy osądzeni. Oskarżeni także niejednokrotnie sankcjonowali zbrodnie popełniane przez innych. Na ławie oskarżonych zabrakło: Otto Thieracka (hitlerowskiego Ministra Sprawiedliwości w latach 1942-1945, odpowiedzialnego w dużej mierze za kierowanie więźniów do obozów koncentracyjnych i częstego wizytatora tych obozów) i Rolanda Freislera (fanatycznego nazisty, przewodniczącego Trybunału Ludowego od 1942, który sądził m. in. uczestników zamachu z 20 lipca 1944 i wydawał niezwykle surowe wyroki). Thierack popełnił samobójstwo w 1946, a Freisler zginął (w 1945) podczas jednego z posiedzeń Trybunału Ludowego w trakcie nalotu bombowców alianckich.

[edytuj] Zarzuty i wyrok

Zarzuty aktu oskarżenia obejmowały zbrodnie wojenne i przeciw ludzkości oraz przynależność do organizacji przestępczych: SS (co dotyczyło Altstöttera, Cuhorsta, Engerta i Joela) i korpusu kierowniczego NSDAP (co dotyczyło Cuhorsta, Oeschy'ego, Nebelunga i Rothauga). 10 oskarżonych uznano za winnych stawianych im zarzutów, za wyjątkiem Oswalda Rothauga, który skazany został jedynie za zbrodnie przeciw ludzkości (Rothaug skazany został mimo to na dożywocie, gdyż trybunał uznał oskarżonego za człowieka okrutnego i sadystycznego, nie znajdując dla niego żadnych okoliczności łagodzących). 5 oskarżonych uniewinniono, Karl Engert został wycofany z procesu z powodów zdrowotnych, a Karl Westphal popełnił samobójstwo przed jego rozpoczęciem. Opinia publiczna uznała wyrok za zbyt łagodny. Skazanym, którzy nie należeli do organizacji przestępczych, na poczet kary zaliczono okres uwięzienia sprzed i w trakcie procesu. Większość skazanych zwolniono na początku lat 50, a niektórzy otrzymali nawet od władz RFN emerytury (Franz Schlegelberger, Ernst Lautz i Kurt Rothenberger).