Proces posesoryjny
Z Wikipedii
Proces posesoryjny. Jego celem było ustalenie faktu naruszenia albo wyzucia z posiadania i tymczasowe przywrócenie poprzedniego stanu; w zasadzie nie badano tytułu prawnego.
[edytuj] Przyczyny wykształcenia
- Nieskuteczność procesu petytoryjnego.
- Niezapewnienie spokojnego posiadania nieruchomości, feudalna samowola.
- Wpływ prawa rzymskiego: działalność glosatorów (rzymskie interdykty), prawo kanoniczne (skarga spoliacyjna - zasada spoliatus ante omnia restituendus - wyzutego z posiadania należy ponad wszystko do posiadania przywrócić).
[edytuj] Wprowadzanie
- We Włoszech wprowadzono proces posesoryjny dzięki działalności glosatorów i kanonistów około X-XI wieku.
- We Francji skargi posesoryjne pojawiły się w XII-XIII w. System środków posesoryjnych został objęty ordonansem procesowym z 1667 roku.
- W Niemczech przez całe średniowiecze nie rozróżniano skarg petytoryjnych i posesoryjnych. Od XVI wieku - w wyniku recepcji prawa rzymskiego - nastąpiło wykształcenie się osobnych procesów petytoryjnego i posesoryjnego.
- W Polsce proces posesoryjny został uregulowany w konstytucji sejmowej O gwałtownym wybiciu z mienia z 1543 roku, a także w konstytucjach z lat 1587, 1699 i 1726. Osoba mająca zdolność procesową miała prawo w ciągu miesiąca od daty wyzucia do wniesienia skargi posesoryjnej przed sąd grodzki. Sąd przeprowadzał niezwłocznie skrutynium. Jeżeli ustalił, że powód był posiadaczem nieruchomości i został wybity z posiadania bez badania tytułu prawnego kończył postępowanie wprowadzeniem powoda w posiadanie.
